Video documentary for the Illyrian-Albanian Kingdom

Uploaded on May 8, 2008

Illyrian state was considered from the classical sources, Illyrian opposed to Dardanian , Taulanti, etc, where its rulers were referred as Illyrians. According to Fanula Papazoglu, the Illyrian Kingdom began towards the end of the 5th Century B.C. with King Sirrhas, and continued without a break till the 2nd century B.C., when the Romans took prisoner the last of the Illyrian Kings, Genthios. The most glorious pages of Illyrian history began with the rule of King Pleuratus, around 260 B.C., and was continued with the rule of his son Agron. During this time the Illyrian state found itself in the center between Macedonia, Issa, and various northern Greek political unions and the new factor emerging in the area, Rome.

Shteti ilir u konsiderua nga burimet klasike, ilir krahasim me dardan, Taulanti, etj, ku sundimtarët e saj u referuar si ilirët. Sipas Fanula Papazoglu, Mbretëria Ilire filloi në fund të shekullit B.C. 5 me Mbreti Sirrhas, dhe vazhdoi pa pushim deri në shekullin e 2 B.C., kur romakët burgosur Mbretin e fundit ilir, Gentios. Faqet më të lavdishme të historisë ilire ka filluar me sundimin e mbretit Pleuratus, rreth 260 B.C., dhe është vazhduar me sundimin e djalit të tij Agron. Gjatë kësaj kohe shteti ilir gjeti veten në qendër midis Maqedonisë, Issa, dhe sindikatat e ndryshme veriore greke politike dhe faktorit të ri në zhvillim në këtë zonë, Romë.

Cilët ishin skordiskët? Arsimimi në Kosovë dhe mashtruesit ordiner

Cilët ishin skordiskët ?

Sa shumë më dëshpëroi fotoja e "Turpit" 

kur një grumbull “shqiptarësh” mbanin pankartën  në të cilën shkruhej:

  “ I`m kosovar muslim since 1389". 

E di që ata ishin të mashtruar, ata ishin dhe ende janë pasojë e një mos shkollimi të mirëfilltë. Nuk e di se sa ata  të rinj e njohin historinë e kombit të tyre, kur i thonë vetit që janë kosovar që nga 1389-ta. Në një gjë jam i sigurt që 90 % nga ata nuk e dinë përmendësh as tabelën e shumëzimit; por turpi le të bie mbi përgjegjësit e arsimit të Kosovës dhe mashtruesit ordiner të cilët iu kanë mbushur mendjen që të na turpërojnë para botës.

Fatbardhësisht që kombi nuk varet nga mashtruesit (e të gjitha ngjyrave) dhe se lulet e të ardhmes janë në lulëzimin e tyre dhe së shpejti do i qesin kombit dritë dhe ngjyrë që kombi ynë e meriton.

E kam për krenari që si bashkëbisedues e kam një dashamirë të së vërtetës shqiptare dhe që e komenton historinë ashtu si i ka hije, ashtu si thotë historia, ashtu si e thonë librat e fshehur nga ne.

Tema e skordiskëve  është shumë pak e trajtuar dhe aq më pak tema e historisë së Tribalëve.

Shëtitja nëpër histori me udhëzimet e Ber Hajdinit, të riut nga Kosova që jeton në Francë më rriti kërshërinë e zgjerimit të studimeve të mia për një popull të harruar dhe të  përvetësuar nga të tjerët- Skordisket.

https://www.facebook.com/B.Hajdini10?fref=ts

Kësaj radhe së bashku me z. Ber Hajdini do i shpjegojmë skordiskët kryesisht sipas Historisë së shkruar nga Straboni (64 BC – c. 24 AD). (Straboni nuk ishte grek e as i ndikuar nga greko-romakët, ai shkrun historinë ashtu si duhet, ashtu siç ishte).

Skordisket ishin përzierje e keltëve me thrakasit dhe iliret. Shënimet për ekzistencën e tyre janë gjetur në periudha të ndryshme historike të Ilirisë, Thrakisë dhe Dakisë. Shtrirja e tyre ishte e gjerë, që nga Austria, Kroacia, Hungaria, Sllovenia, Serbia, Bosna. 

Emri i tyre lidhet me Skordus (Shari), territor në mes Ilirisë dhe Pejonisë . E rëndësishme për historinë është se ata përkundër lindjes së tyre si përzierje fisesh ( të gjithë pellazg) ata flitnin sikur Ilirët dhe e ndienin vetën   superior të kohës kur jetonin. 

(Андраш Мочи тврди да они нису настали као келтско племе сами се групишући, већ су били „креација келтске политике”[11]. Они су формирани након 278. п. н. е., као преживели народ након келтске инвазије на Грчку настањени у горе наведеном региону[12] и за себе су говороли да су мала, још увек моћна, владајућа класа. Релативно брзо, они су се помешали са бројним супериорнијим нацијама, а келтско име племена је задржано, иако можда мало измењено, у складу са језиком који су говорили Илири.[13] )

Të kuptohemi, një shkrim publicistik për Skordiskët nuk e mbushë arkivin për historinë e tyre e aq më pak arkivin shqiptar. Ne jemi shumë të varfër nga shënimet, nga dokumentet e autoktonisë sonë në periudhe të ndryshme historike. Qëllimi i shkrimit është një nxitje për studjuesit e rinj që të merren në diplomat dhe doktoraturat e tyre me diçka që i bënë nderë edhe historiografisë shqiptare, por edhe ndryshimit të opinionit të gjerë se nuk jemi të djeshëm; por jemi ata që e kemi bërë historinë e Iliriku (Ballkanit) Azisë së Vogël dhe më gjerë

Nuk kemi ardhur këndej pari që nga 1389 -ta !

Literatura e nevojshme për studjuesit :

https://frankhajdini.wordpress.com/

András Mócsy, Die Bevölkerung von Pannonien: bis zu den Markomannenkriegen Budapest 1959

F.Papazoglu Srednjebalkanska plemena u predrimsko doba. 1969. pp. 265

J.A. Crook; Andrew Lintott; Elizabeth Rawson (1994). The Last Age of the Roman Republic, 146-43 BC. The Cambridge Ancient History. 9. ISBN 978-0-521-25603-2.

Celts and the Classical World by David Rankin. 1996. ISBN 978-0-415-15090-3

Theodossiev, Nikola. Celtic Settlement in North-Western Thrace during the Late Fourth and Third Centuries BC: Some Historical and Archaeological Notes.

Wilkes, J. J. The Illyrians. 1992. ISBN 978-0-631-19807-9. стр. 84.: “…Celtic Scordisci away from the river Danube..

Fahri Xhara 30.12.16 Gjakovë

Yll - Yllir – ilir/o_shqiptarët bijtë e Shqipes - Zeus.

Yll - Yllir – ilirët

Dielli, një trup i zjarrtë, burim i pashtershëm energjie, burim i dritës, i dijes, burim i ngrohtësisë, i dashurisë, burim i jetës, e gjithçkaje që na rrethon, por jo vetëm …

Shikojmë fjalën Orë, nga fjalori shqip-shqip.

ORË II f.

1. mit. Figurë e besimeve popullore shqiptare, e cila përfytyrohej, si një gjarpër (si një grua-zanë ) etj.,

besohej se jetonte në male, në pyje, në fusha, në kroje ose pranë njerëzve, u ndihmonte a u sillte fat të mirëve dhe ndëshkonte të këqijtë. Orët e bardha. Orët e liga. Orët e maleve (e pyjeve, e fushave, e krojeve). Ora e njeriut, e shtëpisë, e fisit. Ora e Shalës.

2. fig. Fati. Ora e bardhë (e mirë, e tetë, e ligë, e keqe). Ka orë. Qofsh me orë! ur. I ka prirë ora dikujt. E ka lëshuar ora s’e ndihmon më fati.

* Ora e shtëpisë – bolla. Bolla – Një demon shqip në formën e një gjarpri. Këta demonët hapin sytë e tyre një herë në vit dhe pastaj hanin çdo njeri që ata e shihnin. Vitin e dymbëdhjetë ata bëhen si Kueçedra herë, të identifikuar si Bolla, Bullan, Bullan, Bullar ose Bullar.

Shikoni sa e lidhur ngushtë, domethënëse dhe tepër kuptimplotë, kjo figurë e besimit popullor-shqiptar, *Ora ose bolla e shtëpisë – Një demon shqip në formën e një gjarpri, e këta demonë hapin sytë e tyre “një herë në vit” dhe pastaj hanin çdo njeri që ata e shihnin. Pas “dymbëdhjetë” vitesh ata bëhen “Kuçedra” herë të identifikuar si Bolla, Bullan, Bullan, Bullar ose Bullar.

Çfarë kuptojmë prej kësaj?

Dimë që; tek pellazgo-ilirët, figura e gjarprit “Serpen” (xarpen-gjarpër) shfaqet si simbol i prejardhjes së tyre, gjarpri njëkohësisht është simbol i pafundësisë, i së tërës-gjithësisë, pikës zero-infinit, i jetës së pakufijtë në vazhdimësi.
Pra, “Ora” ose “Bolla” e shtëpisë, është shënja e “Zotit-Atit-Zeus” ajo tregon prezencën e tij kudondodhur, Dritë-sjellës = Jetë dhe tek pellazgo-ilro-shqiptarët si Bij-pasardhës të Tij.

Tek Yllirianët, gjejmë figura-artifakte me “gjarprin-serpen”, vendosur mbi kokë, shënjë kjo e YLLIT të vetëm e të Zjarrtë në këtë U’nji-bërës – Univers, Jo më kot quhemi; YLLIR, “Lerë prej Yllit”, lindur prej tij!

Shkëpusim dy vargje nga poeti i madh Çajupi

Ku Kemi Lerë

Në ç’vend kemi lerë?

Ku na bëjnë nderë?

Po njeriu vetë

Cilën do në jetë

Do vend’ e tij …

MEMEDHEU

Shqipërin’ e mori turku,

I vu zjarr!

Shqipëtar, mos ri, po duku,

Shqipëtar!

Mjaft punove për të tjerë

O fatkeq!

Kujto vendin tek ke “lerë”

dhe tek heq.

…

Në gjuhën e bukur shqipe, Bekuar qoftë dialekti Geg, ku në vend të fjalës “lind” kemi fjalën; Le “Ler”, pra ajo që, “le Ylli nga pas” rrezet e tij të “arta” ashtu si “Lindin” rrezet e para në “Agim<>mingjes”, nga ku kemi dhe fjalën shqipe, “D/el”, Led, lid, lider – i pari, e paksa i shkëputur nga tema që po trajtomë, ju kujtoj edhe fjalën tjetër të mirënjohur tashmë “Anadoll” pra kemi; “Ana del” ana nga ku del Dielli = Lind/je.

Unë d/al, ti d/el, ai dolli, (Doli)

Ne, jemi Yl-ler = Ilir, “pasardhës” të dritës-Diellit vet, njerëz të Lirë, liridashës dhe të d’lirë, shqipfolës, i gjuhës hyjnore: Shqipes-Zeus.

Shqipja në fillesën e saj, gjendet figurë me trup shqiponje dhe dy koka gjarpri, quajtur “Amphisbaena” ndaj ende sot shqiponja jonë dykrenare shfaqet me gjuhën e gjarprit skicuar, kjo jo rastësisht, sepse gjarperi-serpen dhe shqiponja-qiellore, janë simbol i padiskutueshëm i vetë Atit tonë, la/rt në qiell “Zeusit-Diell”

Gati në të gjitha artifaktet antike, të lashta e të reja qofshin ato, prodhuar e riprodhuar me figurën e atit-Zeus, ai na shfaqet, përherë së bashku me birin e tij të Besës-dhënë shqipes, zogut-qiellor, simbol i flamurit, popullit me të veçantë, po me të njëjtin emër; Shqiptar. 

Ky popull, mban dhe trashëgon njëkohësisht, gjuhën mëm’ e njohur dhe e miratuar nga shumë studiues akademikë e albanologë të huaj si degë speciale e veçantë treguar dhe në pemën gjenetike të lindjes se gjuhëve indoeuropiane ashtuquajtur.

Sot shumë të tjerë historianë, gjuhëtar, studiues, vendas dhe të huaj, me keqardhje po them, përveç shqiptaro-akademik-kolltuk-paguar, gjithë të tjerët po i drejtohen studimeve gjuhësore me shqipen gjuhën bazë.

Tashmë duke ju rikthyer temës sonë çdo të thotë; “Yllir” e çfarë përfaqëson “gjarpri-serpen” tek ta, i hedhim një vështrim Wikipedias, mbi Yllin e vetëm, trupi më i madh i zjarrtë qiellor.

Aty thuhet se Dielli është quajtur në mitologji me emra të ndryshëm, grekët e quajtën atë “Helios” (Yllios) ndërsa romakët e quajtën atë “Sol”.

Kuptohet ne, Yllirët e quajtëm dhe e quajme ende Yll, huazuar më pas nga grekët ku gërmën “Y” e lexojnë; Ipsilon, kemi: Yll – Ill, Ilios.

Dielli, nuk është një organ solid-i ngurtë si Toka. Vazhdon wikipedia…etj.

Pra Dielli është një trup-vorbull materjesh të ngurta, të forta, një pështjellim në Kurora- Corona sipërfaqja e saj, duke formuar rajone aktivë, nga fushat magnetike, që janë burim i fishekzjarrëve intensivë diellorë = ndriçim, Qëndra e saj bërthama, brumë i zjarrtë, arin temperatura të larta deri në

15.000.000 °C

Nxjerrja në masë më të madhe e materialëve nga Corona. …

tregon ciklin e plotë 11-vjëçar diellor, pra vitin e 12-të (dymbëdhjetë) kemi të ashtuquajtura “reshje” apo shpërthimet diellore.

Fiks ashtu trashëguar nga gojëdhënat e mitologjitë shqiptare të besimeve të ndryshme, se vitin e dymbëdhjetë Bolla-gjarpër kthehet në kuçedër, nxjerr zjarr nga goja dhe ka etje, për tu “shuar” ashtu si kundër thuhet se “Bolla” për çdo vit hap sytë nga gjumi i rëndë dimëror “çmbështillet” dhe ha këdo gjen para …pra kemi ringjalljen e tij.

Ky, është simbol i gjarprit-serpen, tek ne Yllirët, trashëguar nga Pellazgët, raca e parë pjellë mbi këtë tokë, Ai është shënja-simbol i “Shqiponjës-Zeus”, Atit-Diell, e drita e tij “fara” hyjnore e racës sonë, ashtu si shqiponja në mesin e flamurit shqiptar si dhe mbi kokën e të madhit, THOT.

“Zeus, zoti ynë i vetëm, i plotfuqishëm, ABSOLUT, i gjithçkaje dhe i së tërës, sigurisht që edhe gjuha mbarë njerëzore, i përket Atij.

Mili Butka @ Gjuha Shqipe 

# Aleksander Hasanas"

A EKZISTON KOMBI “GREK”DHE KUSH E KA KRIJUAR KËTË SHTET (Pjesa e tetë)

Nga 

Brahim Avdyli

A EKZISTON KOMBI “GREK”DHE KUSH E KA KRIJUAR KËTË SHTET 

(Pjesa e tetë)  

Rënimi nuk kishte të ndalur në Perandorinë Bizantine, deri në përfundimin e saj, me 19 maj 1453, por ne po kthehemi edhe njëherë në shkrimin tim 

“Epiri, toskëria e vjetër ku flitej shqip”, në të cilin shkruhej: “Një mijë e pesëqind vjet pas Pirro Burrit, Epiri shkëlqeu me pellazgo-iliro-shqiptarin Mihal Ëngjëlli, Komneni, i cili ishte guvernator i Temës së Pelloponezit” dhe sundoi prej vitit 1204 e deri në vitin 1215. Ai “bëri çmos për t`i dhënë kombit të vet një shtet, prandaj shkoi në Nikopojë të shpallë veten e tij Despot të Epirit dhe krijoi Despotatin e 

Epirit, një shtet i fuqishëm shqiptar, që kishte kryeqytet Artën. Gjatë 1500 vjetëve nuk është dëgjuar askund për Helladën. Kjo është koha kur është shpallur Despotati i Epirit, më 1204 dhe nuk ka pasur  hellade të vjetër.”

Despotati i Epirit e kanë sunduar despotët e Epirit: Teodori, 1215-1224; Mihali II, 1237-1271; Niqifori, 1271-1296; dhe Thomai 1296-1318. Në kët vit përfundon edhe Despotati i Epirit. Këtë na e dëshmon lista e J.J.Norwich. Pra, nuk ka qenë prezente “Greqia”, aq më pak me kufinjtë që ka sot dhe aq më tepër se ka qenë gënjeshtër e gënjeshtarëve të “helladës”, të nxitur nga mashtrimet e shkruesve, edhe prej atyre që quhen sot “shkencëtar” nga bota. Në qoftë se duhet të huajt të quajnë këtë shtet si shtet “Grek”, atëherë le të ngjallen e të shohin edhe njëherë si i kanë shkepur nëpër tërë botën gënjeshtrat e veta, që po ua njerrin sytë. 

Atëherë do të kenë patur “arësye” gjermanët t`i quajnë “grekët” kështu, sepse ata e kanë patur mundësi të gënjejnë veten me ideologjinë e “hellenëve” e t`a bëjnë “komb”. Hellenizmi nuk ka qenë kurrë një “komb”, por ideologji, dhe ideologjia është në radhë të parë një ide, e cila e dërgon popullatën e mashtruar në racizëm, në vrasje të mëdha të atyre që ia nxjerrin cuklat pak nga pak mashtrimeve. Dhe, kjo i referohet një gjendjeje abstrakte, jo konkrete, jo objektive, që nuk mund të quhet “komb”. “Grekët”, që kanë dalur kështu prej dorësh, kanë mundësi të gënjejnë mija herë e të tradhëtojnë, pasi tradhëtinë e kanë futur në gjak. 

Dhe, kështu kanë të drejtë edhe gjermanët të tradhëtohen prej tradhëtisë së “grekëve” apo “helenëve”, përderisa ata e tradhëtuan perandorinë Bizantine me topa të mëdhenj, prandaj atëherë ia kanë hapur ketë shteg të këqijave që vinë një nga një, sa të përkahin serbët, serpentët, surbit, sorbit, kashkait, sllavëve, rusëve, bullgarëve, e bullgaro-mekedonëve, që i gënjejnë se ata janë “mekedonët”, e nuk janë ilirët e pellazgo-shqiptarët, etj. etj. 

Në qoftë se nuk mund të shembej me “topa gjermane” perandoria Bizantine, edhe ashtu do të shembej përdhé nga revolta e mbledhur e popullit iliro-pellazgë apo Yllir, thjesht pellgasëve që flenin pranë shtëpive të ndërtuara pranë pellgjeve, shqiptarëve të sotëm, me Epirin e krijuar që me 1204, me despotatin e saj. Njëqind e sa vite qenë futur nga mbrenda, po këta, që ta shembin atë Perandori, por u bënë më të fortë ata të cilët i suleshin kësaj perandorie Byzantine apo Bizantine, osmanët, e t`a thyejnë me 19 maj 1453. 

Pikërisht me osmanët dhe ish perandorinë Osmane, të prishur pak nga ajo që ka qenë më parë dhe me themelimin e Republikës së Turqisë, me flamurin tonë ilir, Yllin me Hënë, deri më sot, përmes ëndërash prap për t`a ngjallur, po këtë “perandori”, me fenë islame. Do të ishte shembur përgjithmonë perandoria Byzantine nga llava e zjarrit, brenda tyre, prej ilirëve, yllirëve, pellagaso-shqiptarëve. E tërë bota do të ishte shumë më e pastërt pa fenë islamike sunite e pa ortodoksizmin. 

Po ndalem edhe njëherë në artikullin gazetaresk të Matern Boeselager (ju lexoni: Bëzenlager), sipas të dhënave e thenieve të redaktorit Berthold Seewald, i cili thotë se perandoria Bizantine, e cila e quante veten si “perandori romake e lindjes”, prej themelimit dhe të marrjes së Kostantinopolit nga Turqit (qyeti i quajtur kështu për nderë të Konstastinit të Madh; “polis”, do të thotë “qyteti”, sipas gjuhës pellazgo-fenikase, të cilën autorët dhe perëndimi e quajnë “gjuhë greke”!), më 19 maj 1453, e ka zgjatur përmbi njëmijë vite. 

Dhe, mbi qindra vite kultura bizantine në të gjitha pikat dhe për gjithçka, është harruar, çka bota perëndimore nuk e kishte para vetes, sepse bota perëndimore nuk e kishte as edhe një shtëpi me tokë të fortë si pallatet e Stambolit, atëherë Kostantinopolit, për ne-Kostantinopojës, që kishte mundësi në atë kohë t`i ndërtonte dhe t`i mbanëte, pra në shekullin e gjashtë, kur është ndarë nga perandoria Romake, sepse në Angli, pas tërheqjes së romakëve, pas treqint vjetëve, e kanë harruar si mund të përdornin rrotovilën apo toçilen e bizantinëve, përderisa e përgadisnin mëndafshim. 

Pra “grekët” e sotëm nuk janë “grekët” e vjetër. Në këtë pikë kanë shumë të drejtë. Por duhet ta dinë se përse “grekët” e vjetër e gjetën idenë e tradhëtisë së tyre, që ta quajnë vetveten “hellenë”, derisa bota i quante “grekë” dhe as ata nuk kishin një gjenezë, pos asaj që e thotë Tukididi, në veprën e tij I, pjesa e 3, e nuk e përbëjnë një popull apo një etni; nuk e përbëjnë kështu as edhe një trung etnik dhe kombëtar, por një grup kulturor e një ansambël familjesh, të cilën duhet që ta merrnin parasysh të gjithë shkencëtarët e botës së gjerë dhe të mos i quanin “grekë”, grekët e vjetër, përderisa e kemi veprën e Tukididit. 

Qytetërimi i lashtë i këtyre vendeve, është ngatërruar për qëllime ekskluzive të politikës së superfuqive dhe forcave që duan të jenë “superfuqi”, madje të Evropës e të Botës. Shqiponja ka qenë kurdoherë totem për shqiptarët, pa marrë pasysh se ato janë shpërndarë prej feve të ndryshme, paraprakisht romakëve, “grekëve”, bizatinëve, dhe të të tjerëve. 

Ajo i mbanë përherë dy koka: vetëm kombi iliro-pellazgë dhe shqiptarë di t`i shpjegoje pse i mbanë dy koka. Sepse gegët dhe toskët janë vëllezër të një trupi. Prandaj, në krye të pallatit perandorak që rrënohet nga topat gjermanë duke rënë si perandori, ne e shohim se e ka të vjerrur shqiponjën me dy krerë… 

Etnonimi “hellada” nuk është natyral, por artificial. Është ngritur sipas bindejeve të atyre që duan të jenë mbi të tjerët, siç reagon një reagues, në vazhdimin e shtatë të këtij shkrimi, te Kastriot Rramollari, Aleksander Vasil, “është gjendje dhe jo popull”, dhe se “helenizmi ka qenë një sistem vlerash shpirtërore”, por e ngatërron “popullin” e “popullatën” me etninë, megjithëse thotë “jo popull” dhe kur “këto vlera ti shndërrojë në popull me etni të caktuar”, sepse janë diametralisht të ndryshme. 

Ai i përzien edhe persët, Diriusi i Madh, prej Kadmit, që nuk janë as pellazgë; as iliro-pellazgë dhe as shqiptarë. Popull, popullatë, etni e komb i kam shpjeguar më parë shumë mirë. Aleksander Vasil i ngatëron këto terme në mënyrë qesharake dhe të pakuptueshme. Por, nuk po futemi ndër këto përzierje qesharake të iluminizmit me helenizmin dhe helenizmin me “Alkiminë e Lartë”, dhe “Alkiminë” me “Titanin Mërkur”. 

Të gjithë ata që jetojnë e banojnë në njëren ndarje adminstrative të tokave iliro-pellazge apo pellgase, sipas bindjeve të tyre edhe fetare, në kohën e krijimit të këtij vendi si “shtet”, të krishterimit ortodoksë, “i kanë vetëm të krishterët ortodokse”, siç thotë Sulejman Mato, pa e ditur se martirët e krishterimit kanë qënë pikërisht ilirët dhe pellazgo-shqiptarët. Shqiptarët janë edhe sot në tërë botën e mirëfilltë mjaft tolerantë ndaj çështjeve fetare dhe nuk kanë luftuar për fetë, por për atdhé, që është më tëpër se bindjet fetare. 

Kjo është gjuha dhe gjaku i tyre, jo bindja. “Helenët” kanë qenë një pakicë familjare dhe kulturore dhe nuk ka pasur gjasa të quhet “komb”. Ata, vazhdojnë të quajnë vetveten kështu. Nuk janë etnitet etnik dhe as identitet i “kombit”, por ideologji, për t’i shkrirë të gjitha etnitë e tjera në “grekë”. Njërëzit që u mobilizuan nëpër shekuj e mileniume nën idelogjinë “heleniste” u quajtën “helenë”, ndërsa filozofia e tyre u quajt “filozofia heleniste”. 

Thënë më qartë, nën ideologjinë “helene” u futën të gjitha etnitë e tjera, e për t`a bërë këtë lidhje një “lidhje antike” e njëkohësisht “lidhje moderne” u ngrit një “komb” dhe një shtet artificial prej shqiptarëve të asimiluar, dhe e quajtën nën emrin “Greqi”. 

Fjala “helenë” për judët (judejtë), në kohën e rrymës së helenizmit me plotë fise pellazgo-ilire, i kundërvihej fjalës “judë”, siç e ka thënë Pararigopulo, në veprën e tij, vëllimi 2, faqe 14, e cituar prej Sulejman Matos, vepra e cituar, e njëjta faqe. “Ata e njësuan kombin me fenë”- siç thotë Aristidh Kola, në veprën e tij “Avranitasit”, f. 516 (ne, nuk e kemi të qartë se ku është botuar, por e përmendim nga autori i jonë, Sulejman Mato, e njëjta vepër, e njëjta faqe), është një fanatizëm fetar i rrëmbyer i njezëve shpirtvogjël e budallenj të këtij shteti. 

Nga teoritë klasike etnia e përcakton legalisht krijimin e një shteti dhe jo feja. Gjuha është e dyta. Marrëdhëniet me të njëtën gjuhë brenda territorit të caktuar si “shtet” bëhet nga të gjithë pjesëtarët e kësaj etnie, prej tregëtisë e deri në kulturë. Ndarja adnistrative e shtetit të krijuar “greqi” nuk bëhet mbi këto tri baza. Etnia që rrjedhë prej fjalës atë-etër dhe kombi që e përfshinë të gjithë këtë etni në një komb, mund t`i ketë një ndarje administave; dy apo më shumë ndarje të tilla; të përblidhet në një shtet, republikë, federatë apo konfederatë. 

Termi “nation” dhe “nacionalitet”, do t`i ketë më pak kondita të themelimit, që të zëvendësojë një komb. Në reagimin e Aleksander Vasil, nobelisti grek për letërsi, Odisea Eliti, thotë se dikur shkruante, duke iu referuar me këtë të gjithë grekëve, “ne e krijuam helenizmin, e shndërruam helenizmin në popull”, 

Ai thotë se ata janë krijuesit “e helenizmit” dhe këte e kanë shndërruar “në popull”, jo në komb. Aleksander Vasil e merr një gjë “abstrakte” dhe e shndërron në “objektive”- e cila kurrën e kurrës nuk bëhet me shkencë. 

Por, ai e bënë këte “me ndihmën e fuqive të mëdha”. Nuk e vranë mendjen se në këto “fuqi” ka qenë Rusia, Anglia dhe Franca. Aq më tepër me “alkimi”, prej të “abstrates”-helenizmit- si ide e kthyen në objektive, pra në popull hellen/helenë, që të tjerët u thonë “grekë”, por jo etni, jo nacion dhe komb, por e quajtën “si shtet”, 1921-1927-1929, kur është themeluar “Greqia/Hellena“, “Ellinikí Dimokratía”. Grekët janë gjeneruar dhe rigjeneruar me shqiptarët, ku edhe sot janë në më shumë se gjysma e popullit me origjinë shqiptare. 

Grekët e sotëm janë miks prej dhjetëra rracash, të cilat, kisha ortodokse i futi në mikser edhe nxorri prej andej një produkt të cilën e emëroi si “grek ortodoks”. Feja luan më rol se kombi. Thirren në fe, se sa në prejardhjen e tyre kombëtare. “Helenizmi nuk është një entitet etnik dhe as identitet kombëtar, por është ideologji për t’i shkrirë të gjitha etnitë tjera në grekë, dhe prandaj njerëzit e tillë u quajtën helenë, ndërsa filozofia: heleniste. Nuk ka asnjë hartë antike, por edhe as mesjetare, që mund të tregojë emrin Greqi, dhe në shek. XVII-XIX u përdorën termat Greqia antike dhe moderne. 

Prandaj, thënë qartë, nën petkun e ideologjisë helene (për të bërë këtë lidhje antike-moderne) u ngrit një komb dhe shtet artificial (prej shqiptarëve të asimiluar etj.) me emrin e quajtur Greqi”-thotë Sheradin Berisha, në faqen e tij. Në të vërtetë, për faktet historike, shkruan mjaft qartë shkencëtarja Elena Kocaqi, në veprën e saj. Ajo, ndër të tjera thotë se “Faktet historike që shqyrtuam më sipër, na tregojnë se nuk ishin shqiptarë vetëm grekët e mesjetës, por edhe ata të antikitetit, e kishin origjinën e tyre nga Iliria. 

Në hartat e mesjetës nuk përmendet kurrë ndonjë nocion gjeografiko-etnik me emrin grek, ndërsa Shqipëria ndodhet në të gjitha hartat… 

Faktet historike tregojnë se helenët e kanë origjinën nga stërgjyshërit e shqiptarëve…”. Kjo e vërteton pikërisht të vërtetën e hidhur se i tërë territori që sot quhet “Greqi”, në kohërat e hershme, kanë banuar. Historikisht është edhe sot ai një territor ku kanë shkuar të banojnë shqiptarët. Arvanitët e quanin Greqinë e mesjetës Arbëri dhe këte na dëshmojnë shumë fakte historike. 

Në veprën e përmendur të Elena Kocaqit thuhet, ndër të tjera, se “ata vetëshpallen arvanitas, duke e përdorur kështu termin me të cilin grekët i quajnë shqiptarët”, dhe “mesa duket, arësyeja e kësaj zgjedhje s`ishte etnike, por fetare”. Greqia ishte shpallur si një shtet homogjen dhe etnik. Edhe këtë nuk e lejonin të gjitha normat kombëtare dhe kështu bënte çmos në “zhdukjen e etnive të tjera” që ekzistonin brenda kufijve të saj, dhe më gjërë, sepse të gjithë ishin ortodoksë dhe midis tyre kishte pak të besimit tjetër islamik. 

Në të vërtetë, nuk ka pasur aspak komb “grek”, por “shteti” i tyre ka qenë produkt i fuqive të mëdha e armikut tonë të madh Rusisë, me të tjerë, prijetarë me Kishën Ortodokse të tyre, që në shek. XIX. 

Nuk ka arësye tjetër pse ajo i prinë rusëve e sllavëve tjerë ortodoks, së pari Serbisë e Malit të Zi, por edhe sllavo-makedonëve apo bullgaro-makedonëve dhe bullgarëve, sa i përket politikës së tyre raciste prej racizmit të okupatorëve, për t`a rrudhur e shpopulluar nga rajonet e veta historike të banuara me iliro-shqiptarë, por edhe për t`a bërë “të panjohur” nga ate me emrat e gjuhës krejt tjetër të vendeve; që vie nga ky territor i okupuar dhe i mbajtur me dhunë të hapur nga luftërat e bëra kryeput nga Bullgaria, Rusia, Serbia dhe Greqia, pra nga koha e ringjalles së ortodoksisë së Rusisë. 

Armiqësia të cilën e ndjenjë shumë ortodoksë ndaj papatit dhe Romës, vien sepse iliria e kishte tërë Gadishullin Ilirik, Evropën e Turqinë, të vetën. Koncepti “helen” duhet të shkoqitet mirë. Ne po e marrim prapë Elena Kocaqin. Në veprën e cituar, thotë se “helen është një person që ndanë idealet e kulturës antike të epokës klasike. Termi helen përdoret për të gjithë ata që e refuzojnë etninë e tyre dhe e marrin atë false helene… 

Grekërit modernë kanë braktisur realitetitin dhe jetojnë në botën ideale. Helenizmi nuk ka lidhje me etninë, por me një ideal, me një imazh perfekt… Kjo është ideologjia e parë që ka krijuar një komb në historinë botërare”… Kemi një “komb” me filosofi idealiste. “Të mos dish t`i vlerësosh vlerat e vetes, është mëkat po aq i madh sa edhe ta mbivlerësosh veten…”. Këtu na lidhen katër mendime të botës shkencore. Ato shihen edhe te Sheradin Berisha, në pjesën e dhënë, por direkt prej veprës së cituar të Elena Kocaqit: “Misha Glenny, në „The Balkans, Nacionalism, War and the great powers“, faqe 26” shkruan: 

Madje, sipas antropologut Roger Just, shumë nga e shekullit XIX që sapo kishin fituar pavarësinë nga Turqia, jo vetëm që nuk e quanin veten helen ( ata e mësuan këtë titull nga fanariotët – thotë Sheradin Berisha), por as që flisnin greqisht, por flisnin në gjuhën shqipe, vllahe dhe sllave.” “Studiuesi Vamik Volkan, në “Blood Lines form Ethnikc Pride to Ethnic Terorism“ (f.121-122) thotë, se: ”. 

“Ndërkaq, William St.Clair në studimin „That Greece Might Still Be Free“ shkruan se “. Greqia pra i ka tiparet e një sheti të kulluar teokratik. Kjo na e shpjegon se ajo e ruan bashkëpunimin e ngushtë me Rusinë, Anglinë , Francën zyrtare, por edhe me Bullgarinë e Serbinë. Pa kosultime të gjëra me ta, ajo nuk vendosë mbi shqiptarët. Ata e kanë bërë „shtet të pavarur“, dhe për këte e bëjnë bashkëpunimin. 

Pra, Greqia i prinë armikut tonë kombëtar-Rusisë. „Feja është një nga tiparet e kryesore të padiskutueshme të helenizmit modern. Kleri ortodoks ka një rol shumë të madh në asimilimin e kombeve të tjera në helenë, pasi ortodoksët brenda shtetit ai i ka quajtur automatikisht grekë…Kleri ortodoks ka pasr një rol të madh brenda vendit si mbi politikën, ashtu edhe mbi politikanët…“. „

Shqiptarët ortodoksë quhen automatikisht grekë, pavarësisht se s`dinë asnjë fjalë greqisht“. Kështu, po e përmbledhin në radhë të parë se popullsia shqiptaro-vllehe, në vitin 1828 e mbërrinte kulmin. Ishte popullsia zyrtare e shtetit „grek“. Ky shtet i përvetësoi popullsinë shqiptaro-vllaho-sllave të Thesalisë, Epirit dhe Maqedonisë në vitin 1912, kështu që numri i tyre arriti në 2`500.000 banorë. Në vitin 1923 ajo mori popullatën shqiptare të Turqisë dhe numri i tyre arriti 3`600.000 banorë. Pra, feja është tipari kryesor i helenizmit dhe nuk është komb. 

Bizanti ishte armiku më i madh i helenizmit. Kur pretenduan se ata i përkisnin filosofisë së lashtë të cilët filluan t`i quanin „helen“ u zhduken me fanatizëm nga priftërinjtë dhe murgjit bizatinë. Greqia e sotme nuk ka pasur asnjëherë lidhje me Bizantin, sepse asnjëherë nuk ka qenë si „shtet“, e as si „mbretëri“, përpara shekullit të XIX. Fanatizmi „helen“ është ruajtur që prej Patrikanës Ekumene Ortodokse, që janë quajtur fanariotët, në Stamboll, pas konsolidimit të tyre nga konglomerati i pakicave etnike nga Gadishulli Ilirik (sot Ballkani!) dhe gradualisht i krijuan „grekët e rinj“. 

Siç thotë Sheradin Berisha, në këtë pjesë që e cituam, „fanariotët kanë qenë një shtresë intelektuale“, të cilët, e përdornin gjuhën artificiale të tyre fenikase, me alfabetin e Kadmit, por të ndryshuar të tretën herë në kohën e Bazilit, në vitin 1000 të erës sonë, të bërë për arsimimin e tyre. Prandaj ishte pikërisht kjo shtresë nga pakicat etnike apo shtresa multietnike, e cila na u bë bërthamë e vetme e helenizmit. 

Lufta e shqiptarëve e Pelloponezit dhe e Atikës, në mes të viteve 1821-1829, që është bërë për çlirimin e tokave të tyre nga Perandoria Osmane, është shfrytëzuar nga kleri ortodoks dhe fuqitë fituese, për të krijuar një shtet të pavarur. Pra, kështu është “krijuar” shteti “Grek” dhe “popullata greke”. 

Më tepër, do të shohim në pjesën e nëntë…

P.S.: Shkrimet tona shkencore nuk e pranojnë se alfabeti i Kadmit është alfabeti pellazg, por alfabet fenikas, që ka qenë në kundërshtim me gjuhën pellazge, ndonëse prej saj fillimisht ka dalur, dhe gjuhën pellazge e kanë quajtur "gjuhë barbare"!)

[1] Brahim Avdyli, „Epiri- toskëria e vjetër ku fliste shqip“, të publikuar nga publikimet e përparshme, me datën 26.09.2016, në http://lajm.co/epiri-toskeria-e-vjeter-ku-flitej-shqip/.

[2] Po aty, në vijim.

[3] John Julius Norwich "Bizanti, shkëlqimi dhe rënia e një perandorie(330-1453)", Eugen, Tiranë 2005, faqe 380.

[4] Edhe njëherë mund të shikoni shkrimin e Matern Boeselager, “Die <Welt> deckt auf: Die Griechen sind gar keine echten Griechen!”, 

http://www.vice.com/de/read/die-welt-deckt-auf-die-griechen-sind-gar-keine-echten-griechen-463.

[5] Shikoni edhe njëjherë veprën e Dr. Arsim Spahiut, “Orakulli i Dodonës dhe Epirotët (sh. XX-II para e.s.)/Mitologia dhe feja epirote”, Vëllimi I, GEER, Tiranë 2008, faqe 52.

[6] Shkëputje nga interneti dhe FB, me rastin e shpërndarjes së pjesës së shtatë nga Kastiot Ramollarit, një i njohur i im dhe i Tauland Dedjës.

[7] Sulejman Mato, “Në kërkim të rrënjëve”, Dudaj, Tiranë 2005, faqe 223.

[8] Po aty, e njëjta faqe.

[9] Po aty, e njëjta faqe.

[10] Siç thotë Aristidh Kola, të përmendur nga autori i ynë, faqe 224.

[11] Shiko polemikën e disa personave, në faqen, "Albanians are 100% Illyrians", në http://www.facebook.com.

[12] Shikoni shkrimin e shkurtë të Sheradin Berishës, në http://www.pashtriku.org , kur flet për krijimin e Greqisë.

[13] Elena Kocaqi, "Planet për zhdukjen e shqiptarëve", EMAL, Tiranë 2010, faqe 47.

[14] I njëjti autor, e njëjta vepër, faqe 53.

[15] Paulo Petta, „Stratiotët, ushtarët shqiptarë në Itali“, Tiranë 2006, faqe 31, të cituar nga Elena Kocaqi, në veprën e përmendur, faqe 30.

[16] Shikoni të Elkena Kocaqi, faqe 76.

[17] Shikoni edhe fillimin e Sheradin Berishës, në internet.

[18] Elena Kocaqi, e njëta vepër, faqe 80.

[1] Për këtë vepër nuk është dhënë Shtëpia Botuese, as vendi dhe viti, ndërsa për të dytin nuk është fare në literaturë. Është cituar prej veprës së Elena Kocaqit, faqe 81. Këtë parregullsi i lëmë botuesit dhe jo autores.

[19] Po aty, faqe 81.

[20] Këtu dhe në vijim nuk është dhënë shtëpia botuese dhe vendi, por viti është dhënë. Edhe këtë parregullsi ia lënë botuesit dhe jo autores. Po aty, faqe 81.

[21] Po aty.

[22] E njëjta vepër, faqe 85.

[23] I njëti autor, e njëjta vepër, faqet 84-85.

[24] Po aty, faqe 84.

[25] Po aty, faqe 75.

[26 Po aty, faqe 88.

[27] Sheradin Berisha, në pjesën e cituar për krijimin e Greqisë, nga http://www.pashtriku.org .

A EKZISTON KOMBI “GREK” DHE KUSH E KA KRIJUAR KËTË SHTET

A EKZISTON KOMBI “GREK” DHE KUSH E KA KRIJUAR KËTË SHTET

(Pjesa e shtatë)

Kur ndahet historia e Maqedonisë antike, ajo ndahet në dy periudha kohore: a) periudha legjendare, që mbështetet kryesisht në të dhënat gojore, e cila lidhet me këto të dhëna gojore deri në vitin 500 p.e.s.; dhe b) periudha historike, që fillon nga viti 500 p.e.s. e zgjatë deri në vitin 148 p.e.s. [1] Neve na intreson periudha e dytë, që mbaron në vitin 148 p.e.s., e cila përputhet me deklarimin e Kuint-Kyrs, historian latin i shekullit të I-rë p.e.s., që përshkruan komplotin ushtarak, ku ishin përfshirë edhe gjeneralët maqedon, të cilët nuk dinin fare “greqisht”, pra, në të vërtetë gjuhën e shkuar fenikase, që ishte gjuhë teknike, jo zyrtare. Pra, gjuha fenikase ka qenë “një gjuhë” e cila sot quhet “gjuha e atëhershme teknike”, jo gjuha “greke”.

Kuptohet se ajo nuk është folur as atëherë në të gjithë territorin e këtij vendi sa na quhen sot “Greqi”, por ishte e përdorur pjesërisht në ato toka të pushtuara nga fenikasit dhe të tjerët “të huaj”, pra fiset jo pellazge dhe jo pellazgo-ilire.

Kur flasim për fiset, atëherë nuk flasim për “etnitë”. Etnitë janë kombet, ndërsa fiset dhe farefiset janë shumë më të vogla. Nuk kanë qenë farefiset dhe fiset ato që themelojnë një “komb”, por shtetin, kur themelohet, në qoftë se ka qenë nëpër histori “të themeluara si shtet”, sepse as “fiset” nuk kanë qenë “etnitë themeluese” përveç etnisë së madhe pellazge e pellazgo-ilire, siç e thote Prof. Nezir Myrta: pellgasët, apo pellgasët ilir, pra shqiptarët e sotëm apo Yllirët e vjetër. Shteti është ndarje administrative, që përmblidhet me një popullatë, por populli është prej etnive të përbëra, e nuk është prej një kombi. Kombi i madh i atëhershëm ka qenë kombi i Ylirëve, i Ilirëve, i Pellgaso-ilirëve, që ka zotëruar disa shtete.

Dihet nga kjo gjë se Maqedonët, pra iliro-pellgasët, edhe pse gjeneralë të njohur, nuk e kanë ditur gjuhën teknike, madje as në “Greqinë Qendrore”.

Duhet të shohim mirë kronologjinë historike në këto anë. Të dimë më së pari se si janë të organizuara njësitë adminstative në tokat të ashtuquajtuara “Greqi” dhe të dime se nuk eksistonte as “greqia” apo “hellada”, pikërisht me këtë “famë botërore”, të cilën e pëshpëritin “hellenët” për vetvetem dhe bota për ata që i quan “grekë”.

Duhet të dimë pikë së pari se a kanë qenë më të njohur të ashtuquajturit “grekë” apo kanë qenë më të njohur epirotët e makedonët, të cilët kanë qenë pikërisht iliro-pellazgë dhe shqiptarë të sotëm. Në qoftë se është e drejtë kështu, atëherë si është e mundur që “grekët”, apo siç e quajnë veten e tyre “hellenët”, kanë “ekzistuar” atëherë, kur dihet se në trevat e Maqedonisë antike, të Thesalisë, të Epirit e deri në Pelloponez, nuk kanë qenë fare “grekë” dhe “helenë”; dhe si është e mundur që ky konglomerat të na e palçkitë historinë, me “historinë” e tyre të paqenë? Dhe, si mund t`u ndihmojnë për këtë plaçkitje këtij “konglomerati” ata të cilët e quajnë veten “botë përparimtare”, apo “botë shkencore”?! A e shkelin me dy këmbë historinë?!…

Dihet se përse erdhi me aq urrejtje Paul Emili, latin tipik, me ushtarët romakë, diku rreth vitit 168 p.e.s. që të thei ushtarakisht të gjithë maqedonët me Perseun (179-169), të fundit nga mbretërit e famshëm maqedonë,[2] të cilët ishin iliro-pellazgë, jo “grekë”, dhe shkatërroi poashtu 70 qytete të epirotëve e të molosëve, për shkak se e mbante faltoren e Dodonës dhe mitin e saj; perëndeshën Sellena, me kokë të prerë nga Samotraka, nga toka iliro-pellazge.[3]

Dihet se dhjetra gomarë i ngarkon të bartin me mund arin e plaçkitur këndej detit, me vete, dhe kjo mund të konsiderohet “një arësye” e daljes këndej detit për të plaçkitur me dhunën e luftës, sepse nuk kishte tjetër si t`i nxisë luftëtarët romakë pos me plaçkitje të pafund. Lufta ishte arësyeja kryesore: të shkatërrojë tërësisht ata që nuk i theu kundërshtari i jonë i parë, d.m.th. tri fiset e ardhura.

Pikërisht këtu duket e vërteta: në qoftë se fenikasit, dorianët e assirianët nuk ia arritën të shkatërrojnë tërësisht epirotët, maqedonasit e pellazgët, që janë fise të Yllirëve, pra iliro-pellazgë apa Pellgaso-ilirë (jo te djali i vajzës së Europës, Iliri, që ishte vazjë e Harmonisë dhe Kadmit!), atëherë do të provonin të dytët që t`a bëjnë këtë punë- romaket, me gjuhën artificiale të tyre, gjuhën latine, dhe duhet të dimë edhe kur është themeluar kjo perandori.

Historia romake është e pasur dhe e njohur nga mbretërit e Romës prej viti 717 p.e.s. e deri në njohjen e republikës, me 451 p.e.s., pasi kishte disa tronditje të brendëshme në Gadishullin Apenin, deri në luftën e parë punike dhe luftën e dytë punike, në vitin 149 p.e.s. Me perandorin Cesar bëhët më e njohur, prej vitit 60 p.e.s. e deri në 44 p.e.s. kur mbytet perandori.[4] Më shumë, nuk po përmendim.

Të parën goditje të pasukseshme, e zëvendësoi e dyta. Atë çështje që nuk arriti ta marrë e para, pra fiset e ardhura, të cilat pretendojnë se janë “hellenë” apo siç i quan këto fise bota tjetër “përparimtare” si “grekë”, në bazë të romakëve, janë të dytët, romakët, me gjuhën e kundërt latine, me perandorin Paul Emili.

Pra, goditja vendimtare erdhi nga romakët, nga viti 148-149, pastaj rifillon lufta e dytë punike. Shkatërrimi pjesërisht i popullatës së madhe Yllire, apo Ilire, të cilët i ndërruam romakët, që i morën nga viti 149 e 167-68 p.e.s. deri në vitin 395 të erës sonë, e cila është e dyta goditje, e cila zgjatë 563 vite[5] apo të mbledhura prej Paul Emilit 582 vite, ndërsa në vitin 395 të erës sonë vie perandoria Bizantine, me fenë ortodokse, të cilat bëjnë sipas llogaritjes sime 1058 vite të tjera të robërisë.[6]

Shaktërrimet e tërë popullatës së etnisë ilire apo yllire mund të logariten në tri periudha fatkeqe:

1. Periudha e shkatërrimit prej gjenezës e deri në përpjekjet e vona të fenikasve;
2. Periudha e shkatërrimit të perandorisë Romake dhe të perandorisë Bizantine;
3. Periudha turko-osmane, formimit të kombeve, e deri në ditët tona.

Në qoftë se në periudhën e parë kanë qenë me dhunë fenikasit dhe disa fise të tjera, të cilët ishin me metoda tjera përkundër logjikës së Dodonës, në periudhën e dytë vinë dy perandori, njëra pas tjetrës. Etnia pellgaso-ilire ka qenë nën dhunë të pashkëputur e sistematike, të gjuhëve dhe feve të ndyshme; ndërsa perandoria Osmane e merr edhe ajo fenë tjetër si fé kryesore, të cilat, edhe sot po luftojnë.

Iliro-pellgasët, yliro-pellgasët, apo iliro-pellazgët kanë qënë e vetmja etni dhe një popullatë vendase autoktone, ndërsa hellenët kanë qenë një popullatë e përzier nga fiset e ndyshme ardhacake e pushtuese. Këtë gjë e kemi përsëritur në të gjitha publikimet tona dhe përherë. Helenët janë “shpikur” në të ashtuquajturën “Greqi”, ndërsa “grekë” u thojnë pjesa tjetër e botës, duke filluar prej gënjeshtrave romake.

Për t`ua dokumentuar ato që i kam thënë deri më tani, meqë nuk arrita të shkoi në Simposiumin e IV ndërkombëtar të Tiranës, me 18 Nëntor 2016, po e lidhi me një shkrim të botuar nga Rasim Bedo, në Kanuni TV, Portali i të vërtetës Shqiptare, se qytetërimi i ashtuquajtur “hellen” apo “grek” përpiqet të përmbytë qytetërrimin e vetëm iliro-pellgasëapo iliro-pellazgë deri në fillimin e tij, që prej shekullit VII p.e.s. e deri më tani, sidomos pas shekullit 19 të e.s.[7]

Për këto arësye u detyruam që ta zgjatim kohën e botimit të kësaj pjese dhe ta ndërrojmë me disa artikuj të botuar në këtë kohë, në Evropë, që të mund të shohim si ecë kjo që themi “gazetari” e “shkencë”, pa marrë parasysh se nuk janë shkencë e vërtetë dhe as gazetari e vërtetë, por një “politikë” e shkruar. Ne, po e fillojmë prej shkrimit të gazetarit të njohur nga bota perëndimore, Matern Boeselager (lexohet: Bëzelager), redaktor në gazetën e njohur “Die Welt/Bota”, i cili, ndonëse e nxjerrë si konkluzë “<Bota> shplohet: grekët nuk janë aspak grekë të vërtetë”, në mënyrë të gabuar e ndërlidhë nga mësimet e tij.[8] Historinë e Greqisë përpiqet ta shpjegojë “në kohën e tanishme”, edhe pse ajo i duket riskante, deri sa përpiqet ta shpjegojë me të kaluarën e lavdishme të Greqise përmes Greqisë bashkëkohore, që ndodhet në krisë.

Këtu ka një proporcion të gabuar, nga deklarimet e gazetarit Berthold Seewald, por ne po e marrim vetën ate që na duhet dhe nuk po e shohim kontekstin politik dhe as ate gazetaresk. Unë e kam hedhur njëherë në faqen time ta lexojnë tërësisht lexuesit, pa i shpjeguar kriteret e këtij shkrimi.

Pa marrë parasysh kontekstin politik në të cilin është shkruar ky shkrim, e as ate gazetaresk të Gjermanisë aktuale-si prijetare të Europës së Bashkuar, e të gazetës “Die Welt”, po ndërlidhemi me ngatërrimet e “çështjes greke” nga mësimet e autorit “të së kaluarës” me “historinë e vërtetë”, duke i marrur parasysh se këto të dhëna i ka mbledhur autori nga librat e gazetat për Greqinë, nën prizmin e politikës së këtij shteti. “Të dhënat aktuale” na bien ndesh “me të kaluarën e famshme”.

“E kaluara” bie ndesh me të kaluaren e vërtetë të të ashtuquajturës “Greqi”, por edhe me perandorinë Bizantine, sipas shpjegimeve të një serbi, të cilat janë shumë largë nga e verteta. Këto janë dyfish të gabuara. “E kaluara” ipet si “greke”, ndërsa e tanishmja na ipet si “slave, bizantine dhe shqiptare”, madje sa i përket perandorisë Bizantine, na ipet nëpër gënjeshtrat serbe, edhe duke e nxjerrur fotografinë e njohur të Justinianit si “Byzanz”, pa e cekur aspak përkatsinë legjitime të tij si ilir, duke e ngrehur nga duan serbët, sikur ata janë “të vetmit trashëgimtarë”.[9]

Ne mendojmë se konteksti politik i kësaj çështje dallon potencialisht nga vetë konteksti hisorik i kësaj çështje, pra çështjes “greke”, ndërsa ky kontekst na ipet i lidhur me kontekstin aktuale gazetaresk.

Në këtë shkrim thuhet: Grekët nuk janë “gjenetikisht aspak grekët e vjetër”, pa e ditur të vërtetën legjitime të këtij vendi, se nuk kanë figuruar as në historinë e vjetër “grekët” si etni, por fiset pushtuese nga Azia e Vogël; as nuk kanë patur “mbretëri Greke”, por kanë qenë vetëm iliro-pellazgë apo iliro-pellgasë me gjuhën fenikase, në përkatësinë etnike yllire/ilire, në pjesë më të kosiderueshme. Është plotësisht e gabuar thënia pasuese se “nuk dëshironin të shtypen nga turqit”, sepse është edhe ajo një thënie mashtruese, përderisa pjesa më e madhe nuk janë “turq”, por janë dardanë, illiro-pellazgë, pra 6`800`000 europianë, të quajtur sot “turq”. Të tjerët janë kurdë. Ne, do të merremi më vonë me këtë çështje, në një shkrim të veçantë…

Ai e komenton thënien e redaktorit Berthold Seewald, i cili pasardhësit e Europës Lindore të Homerit, Sokratit e Periklit thotë se janë në dispropocion të akcionit të tyre, sepse janë bazuar në arësyet e gabuara dhe përfytërimi se grekët e kohës së re “rrjedhin nga paraardhësit si Perikliu e Sokrati”, nuk ka asgjë të bazës reale, aq më pak se krijimi i “grekëve” është “një Mishmash i Slavëve, Bizatinëve dhe Shqiptarëve”, siç i përzien autori. Shqiptarët dhe Byzantët kanë qenë iliro-pellazgë dhe nuk kanë qenë “grekë”, ndërsa sllavët kanë depërtuar nëpër rrugën e tyre përmes bizantinëve dhe janë dokumentuar nëpër shekuj të tërë si okupatorë dhe shkatërrues të kombit iliro-pellazg apo shqiptar. “Greqia” është e para në këtë drejtim të shpërfilljes së kombit iliro-pellazgë apo shqiptarë; e dyta është Rusia. Më kryesorja është Turqia. Anglezët, francesët dhe rusët janë ata që dëmtuan floten osmane e tërë perandorinë.

Janë pikërisht këto kombe që “e ndihmuan” Greqinë të regjitrohet si “shtet”, duke mos e patur parasysh se nuk i kishte kriteret themelore të jetë një “komb grek”, të cilat do ti themi në pjesën për “kombet” mashtruese dhe “Greqinë”.

Por, po i numrojmë në radhë të parë armiqtë tanë: Greqia e bënë një “luftë”të rrebtë me shqiptarët; Rusia e nxitë luftën e tretë botërore dhe bënë çmos për të shkatërruar superfuqinë tjetër të botës, SHBA-në, EU-në, dhe kombin shqiptar, ajo mbetet së bashku me slavëte Ballkanit dhe Iranit; Anglezët janë “të akorduar” sa i përket “luftës” së nxitur fetare e ortodokse me rusët, serbët, por në anën tjetër është në blokun usharak të NATO-s; francezët janë “të vjetrit”, por bëhen “modern”, sa ua lejon ndërgjegja; ndërsa Turqiaqëndron kryeput në krye të armiqve tanë, si sa i përket islamizmit sunit që e ka dhe është kryeput në bashkpunim të ruso-serbëve kundër shqiptarëve, ndërsa në anën tjetër, bën pjesë ushtarakisht në NATO, por ajo dëshiron me çdo kusht të ringjallë perandorinë e vjetër osmane. Në njëfarë forme bashkëpunojnë me “turko-shqiptarët”, sidomos në Maqedoni dhe në Prizren e të tjera të Kosovës, ku ka mjaft islamik, që flasin “turqisht”. Këta nuk janë miq, por armiq, vetëm se duhet kthyer në këtë kamp ata popuj që bashkëpunojnë me ta.

Në këtë vazhdim thuhet: “Grekët, të cilët në saje të përfytyrimit klasik si krenar dhe të herojve të fuqishëm,…që i kanë paramenduar, në realitet shihen si njerëz të vegjël e gërmuq; me lëkurë të mbylltë e flokë të zezë”,[10] të cilët nuk përputhem as me librat e mësuar nga koha antike për këtë vend. Çfarë kanë mësuar ata për “Greqinë” antike e kemi thënë ne, në shkrimet tona. Këta nuk janë iliro-pellazgë, por të ardhur nga Libia, Egjipti, Arabia, Azia e Vogël e Turqia. Në të vërtetë është mbushur “Greqia”, përgjatë mesjetës, me dëpërtimin apo me emigrimin e slavëve dhe të turqëve. Kështu është zhdukur pamja e tyre e parë; janë zhdukur “grekët e vërtetë”.[11]

Në përgjithësi, slavët kur erdhën deri në të ashtuquajturën sot “Greqi” ishin të gjithë së bashku. Prej tyre, ata të cilët thirren “rusë” ndahen në “rusët e bardhë” dhe “aziatikë”, deri në Iran e Indi, prej të cilëve më së shumti janë mongolianë, sepse dallojnë pak nga pamja e verdhë dhe e zeshkët. Ndërsa ruset e bardhë janë racë evropiane dhe duhet të dalojnë, por vetëm “të përziemit” me veti të tjera, janë tjerë. Serbët janë sorbët e surbi, të cilët e kanë marrur me vete fisin iranian “kashkai”. Ata janë në një familje me turqit, pra turko-iranianë, një anglomeracion nomadësh, të cilët jetojnë në provincat Fars, Huzestan dhe Isfahan. Edhe Kashkai, sikurse të gjitha fiset e Azisë Qendrore, janë detyruar që të lënë tokën e tyre dhe të kërkojnë “toka të reja”, nga luftërat ndërfisnore, sikurse fisi hunët, visigotët, parabullgarët, e të tjerë.[12] Ti shohësh këto fise dhe të mos i dallosh njërin prej tjetrit është dëm.

“Grekët i kanë genet false”, thuhet më tutje. Ne nuk po futemi më thellë. Pra, bota ngjallet nga ëndërrat e para me sy çelur. Kjo është kriza më bashkëkohore. Nuk janë “grekët” si “grekë antik” për sytë e mjegulluar të botës moderne, dhe nuk janë as “grekët” e tanishëm me “grekët antikë”. Po e them se nuk ka pasur asnjëherë, në asnjë kohë “grekë”. Ilustrimet që i kanë mbushur miliona libra të kohës antike janë vetëm gënjeshtra të bukura, të pikturuara nga gënjeshtrat e ëndërrave të botës reale të kohëve të përparshme iliro-pellgase apo iliro-pellazge, të shitur për “grekë”.

Ne nuk po futemi më tepër në linjat e autorit dhe redaktorit, por po ndalemi te çështja e jonë, sepse nuk ka pasur hellen apo grekë, as dje e as sot. Dje ka pasur me renome yllirët, ilirët, pellgasët apo pellazgët ilirë, që e flitshin gjuhën shqipe, por nga këta dalojnë në të folur tradhëtarët e etnisë së tyre dhe shkruanin gjuhën e dytë fenikase, me alfabet fenikas të Kadmit, për t`u ngritur në kastë udhëheqëse.

Askund nuk ka patur “hellenë”; “helloi”; e “helenë” apo siç i thirrë ata bota e gjërë si “grekë”, brez pas brezi, me gënjeshtrat e Kadmit, përkrahësit të romakëve dhe të të gjithë kopjuesve të botës, që i thotë vetvetes “shkencore”.

Perandoria Bizatine, e cila është themeluar nga Konstandini i Madh, me 11 maj 330, ditën e hënë, dhe deri të martën, me 29 maj 1453, kur sulltani osman Mehmeti i II e pushtoi me luftë dhe me ndihmën e gjermanëve, janë 1123 vite e 18 ditë, prej Perandorisë së Shenjtë Romake.[13] Me gjithë se shkruajnë disa llojesh për Bizantët, edhe të atillë që i gjykojnë të dhënat negative, si “njerëz që kishin reshtur së qeni heroikë, pa e mësuar të ishin të virtytshëm”, po i referohemi këtij autori, i cili thotë se “bizantinët ishin mistik dhe e kishin në gjak Krishtin, Shën Mërinë dhe shenjtorët”…, “bizanti ishte një autokraci, me një perandor të gjithëpushtetshëm, që trajtohej në një rang me apostujt”… [14]“, pra mëkëmbës të Zotit në jetë.

Askush nuk e ka thënë të vërtetën e tyre, në histori, e as gjermanët. Asnjëri nga shkencëtarët e botës nuk e thotë etninë më të madhe të saj: etninë iliro-pellazgët…

Nën Perëndinë Bizantine u lejuan edhe pakicat etnike, atëherë Gadishulli Ilirik dhe tani “Ballkan”; nga Lindja e Perëndimi, sepse kryesorët qenë interesuar për fenë e jo për gjëra të tjera. Nga kjo arësye u hodhë konglomerati i pakicave tjera nën aparaturën Bizantine; u lidhën me konturën kryesore të këtij aparati dhe e nxjerrin gjuhën e ashtuquajtur e të shkruar “greke”, pra fenikase, më të përpunuar. Kështu është botuar në vitin 1000 të erës sonë Enciklopedia dhe Fjalori “Grek”, kur dihet se ishte Perandor, perandori i dinastisë maqedone, Bazili II- Bullgaroktoni, prej vitit 976 e deri në vitin1025, që njihet si “shfarosësi e Bullgarëve”. Dihet viti 395, të erës sonë, 605 vjet më parë, kur qenë ndarë Lindja e Perëndimi, dhe në Lindje sundonte Perandori i Lindjes, Perandori Arkadi, kështu që e tërë Lindja ishte nën ndikimin e fesë ortodokse dhe aparaturës së ardhur nëpër korrupsionin fetar, moral e mistik.

Edhe njëherë po kthehemi që më përpara: i nxitur nga kjo anë e padukshme dhe “e panjohur”, por që po bëhej nga brenda e padurueshme, nga dita në ditë, te pjesa më e madhe e popullatës së etnisë iliro-pellgase apo iliro-pellazgë, erdhi gradualisht deri te më e padurueshmja, pikërisht sepse po e udhëheqnin më 1202-1204 tërë perandorinë Bizantine Perandori Isaku II- Angjeli dhe Aleksi i IV-Angjeli. Isaku i II-Angjeli kishte qenë një perandor mediokër, që ia mori të vëllait të madh Aleksit II pushtetin duke ia verbuar sytë, ndërsa Aleksi III ishte më i keq.[15]

Pikërisht në Evropë mbretëronte rrëmuja,[16] pra nuk kemi se çka të themi më tepër, dhe vërtetohet konkludimi jonë i parë, pse gjermanët e bënë “të papriturën”.

Perandorinë Bizantine e kishin përfshirë të ligjtë e të ligave nga të të papriturat. Perandoria Bizantine ishte përfshirë në një korrupsion të paparë dhe mund të shihet edhe nga ana morale. Përbërja etnike e Perandorisë kishte lëvizur shumë më tepër, edhe nga martesat e moshave ekstreme dhe të përziera nga prejardhja etnike. Arkat e shtetit ishin bosh, siç thotë J.J.Norvitsch. Aleksi i IV-Angjeli u kurorëzua së bashku me të atin, Isakun II-Angjelit me 01 Gusht 1203 dhe i ishte i mitur.[17]

Pra, këtu e merr përfundimisht tatëpjetën e vet Perandoria Bizantine. Rënimi nuk kishte të ndalur, deri në përfundimin e saj, me 19 maj 1453…

Brahim Ibish AVDYLI.

[1] Shefki Ollomoni, „Leka i Madh (Aleksandri i Maqedonisë)/rrënjet e vërteta“, Botim i dytë i plotësuar, SHGB „Shkupi“, Shkup 2015, faqe 31.

[2] Shikoni gjenealogjinë e mbretërve maqedonas, te Sh. Ollomoni, në këtë vepër, faqe 57.

[3] Shikoni psh. në librin e Sulejman Matos, “Në kërkim të rrënjëve”, Botimet Dudaj, Tiranë 2005, faqe 37.

[4] Grup autorësh, “Mächtiges Rom/Grosse Kulturen, Glanzvolle Epochen”, Reader`s Digest, botimi origjinal, Paris 2000, botimi i parë (Gjermani, Zvicër e Austri), 2001; faqet 8-13.

[5] Shikoni punimin tim “Maqedonia në vorbullën e fqinjëve antishqiptarë”, Pjesa e III, madje në faqen time provizore.

[6] Shikoni, nëse nuk keni mundësi, po aty.

[7] Shikoni po deshët shkrimin e Rasim Bedos, të dates 26.11.2016, “Iliro-pellazgët ishin një popull autokton dhe hellenët një popull i vonë pushtues”, në Kanuni TV, http://kanunitv.blogspot.ch/2016/11/iliro-pellazget-ishin-nje-popull_26.html.

[8] Shiko artikullin e Matern Boeselager, “Die <Welt> deckt auf: Die Griechen sind gar keine echten Griechen!”, http://www.vice.com/de/read/die-welt-deckt-auf-die-griechen-sind-gar-keine-echten-griechen-463.

[9] E ruaj të paprekur një numër “shkencor” të “Der Spiegel”, Nr. 1/2014, “Geschichte”, “Byzanz-das Kaiserreich am Bosporus”, për ta komentuar në 148 faqet e revistës. Do të vie dita kur do ta kem komentuar…

[10] Artikulli i të njëtit autor, në vazhdim, përshtatur në shqipe.

[11] Në vazhdim të këtij artikulli.

[12] Shikoni shkrimin e atëhershëm të Fahri Xharrës, “Shajkaqa serbe dhe origjina e serbëve”, http://www.gazetaditore.com/2013/05/09/shajkaqa-serbe-dhe-origjina-e-serbeve.html .

[13] John Julius Norwich “Bizanti, shkëlqimi dhe rënia e një perandorie(330-1453)”, Eugen, Tiranë 2005, faqe 7.

[14] Po aty, faqe 9-10.

[15] Shikoni te libri i J.J.Norwich, faqe 275.

[16] E njëjta libër, i njëti autor, faqe 275.

[17] Shikoni edhe në faqen 278.