Reportazh
Atdhe,
Natën e Mirë!
KALAJA
E TEPELENËS KU SHKELI LORD BAJRONI
2
fotografi i perkasin vitit 1917
Gëzim
Llojdia
1.
E vetmja dëshmi e hershme, që rrokin sytë e njeriut. Kështjella që sundon
qytetin jugor në kodër. Edhe udha ecën rrëzë kësaj ngrehine të moçme për të
marë lartësi.
Qyteti i erërave të dikurshme ,që njihet nga kohët e Ali Pashës,ndërsa
monumenti i tij është simbolizuar në udhëkryqin e vogël në bronz. Me të gjitha
takëmet, por shtrirë dhe me vështrimin nga vendlindja,hedhur në
horizont,vështrimi i tij.
Kalaja e Tepelenës ,thotë studiuesi Gj.Karaiskaj,kur flet për kalatë shqiptare
, është një nga ndërtimet e fundit mbrojtëse të Ali Pashës, sepse shumë shpejt
filloi lufta midis ushtrive turke dhe Aliut, kështu që shumë pjesë që u
përkisnin ndërtimeve të brendshme të kalasë, mbeten të papërfunduara.
Kalaja ka dëshmuar disa nga ngjarjet më dramatike në historinë e këtij qyteti.
Shekuj më parë, qyteti kishte ndërtuar kështjellën e tij në këtë maje të
kodrës. Muret e kalasë masive dhe të rëndësishme me mbrojtje substanciale dhe
aq te rëndësishme janë ruajtur dhe mbajtur mirë nga koha,por jo nga
njeriu.
2.
Tepelena është qyteti jugor, klima është e thatë, e nxehtë në verë dhe e ftohtë
në dimër, me shumicën e reshjeve që ndodhin. Terreni është malor me disa lugina
dhe një lumë kryesore, që ecën nën muret e kalasë. Aktivitetet kryesore
ekonomike si ne te gjithë vendin këtu diçka me tepër dhe blegtoria.
Tepelena, vendlindja e Ali Pashës, ishte një nga selitë më të preferuara të
tij,thotë Gj.Karaiskaj, prandaj, pak kohë pasi ai e shkëputi Tepelenën nga dora
e Ibrahim Pashës, sundimtarit të pashallëkut të Vlorës, filloi ndërtimin e një
saraji të mad,h që kishte përfunduar në vitet e para të shek. XIX, ndërsa
ndërtimin e kalasë, Aliu e filloi, kur po hynte në konflikt të hapur me Portën
e Lartë. Një mbishkrim në gjuhën greke, që është murosur mbi hyrjen lindore, e
daton këtë ndërtim me 1819.
3.
Muret i gjen gjithkund ato qarkojnë kodrën e qytetit, ku erërat jugore kanë
shpirtin e tyre, si simbol të fuqisë .Studiuesi Gj,Karaiskaj vijon: Muret e
kalasë ndjekin formën natyrore të terrenit .Ashtu si dhe kalaja e Gjirokastrës
ajo nuk ka ndonjë formë të rregullt gjeometrike. Përveç tri kullave poligonale,
që janë vendosur në kthesat kryesore të mureve, për të kontrolluar më mirë këto
të fundit, janë përdorur shpeshherë edhe dalje me kënd të drejtë të kurtinave,
që shohin në drejtimet kryesore të lëvizjes së mundshme të sulmuesve,të cilat
zëvendësojnë në këto raste kullat ndërmjetëse.
Terreni mbi të cilin është
ndërtuar kalaja, paraqet pengesa të fuqishme natyrore,nga ana lindore dhe
pjesërisht nga veriu; nga perëndimi, ku ndodhet edhe një nga hyrjet e kalasë,
terreni është i ulët dhe për më tepër, në këtë anë, kalaja zotërohet nga një
kodër më e lartë. Kështu, për sa i përket aftësive mbrojtëse, kalaja e
Tepelenës qëndron shumë më poshtë nga ajo e Gjirokastrës. Muret vijnë duke u
zgjeruar në bazë, duke rënë me pjerrësi në anën e jashtme dhe kanë një trashësi
që lëviz nga 2,5-5 m në pjesën e poshtme dhe 2-4 m në të sipërmen.
Në brendësi,
ato përforcohen me breza druri dhe deri në gjysmën e lartësisë shërbenin dhe si
mure mbajtëse, për shkak të mo nivelimit të terrenit të brendshëm me atë të
jashtëm. Kullat, si dhe në ndërtimet e tjera të Ali Pashës, bien me faqe shumë
të pjerrëta. Ato janë veshur nga jashtë me gurë të skuadruar me kujdes dhe
zbukurohen nga korniza horizontale guri. Në pjesën e sipërme, muret përfundojnë
me shtegun e rojeve dhe një parapet ku janë hapur frëngji të shumta për armë
zjarri, midis të cilave ka frëngji dyshe përpushkë, ndërsa në vendet më
delikate janë ndërtuar mashikula përhedhje lëngjesh të nxehta.
Ndërtimet e
brendshme, për ekonomizimin evendit, i mbështeten mureve rrethuese. Ato
mbulohen me qemere cilin-drike, një thembër e të cilave është pjesë përbërëse e
murit rrethues,Kalaja ka tri porta, njëra prej të cilave (lindorja) mban
mbishkrimin«Porta e Vezirit» (fig. 177). Interes për zgjidhjen e tyre
arkitektonike,paraqesin edhe dy hyrjet e tjera, prej të cilave më e ruajtur
është hyrja jugore (fig. 178). Ajo është ndërtuar pranë njërës nga kullat
poligonale. Porta e jashtme nuk i ekspozohet drejtpërdrejt shikimit, pasi ajo
është ndërtuar në faqen anësore të një të thelluare drejtkëndëshe të murit të
kalasë.
Përballë portës qëndron kulla poligonale, e cila,duke qenë me përmasa
të mëdha, kontrollon jo vetëm sheshin e vogël drejtkëndësh, që krijohet para
portës, por dhe krejt murin jugor. Porta e parë ose e jashtme, është e tipit
portë-urë. E vendosur mbi një bosht rrotullimi horizontal në nivelin e pragut,
ajo komandohej nga brenda në-përmjet një çikriku me zinxhirë, që dilnin nga dy
dritare të vogla dhe fiksoheshin në pjesën e sipërme të portës.
Flegra e
portës-urë shërbente njëkohësisht edhe si plan i pjerrët për bazamentin e
nivelit të jashtëm dhe të brendshëm, mos nivelim që në gjendjen aktuale, arrin
në2 m. Mekanizmi i ngritjes dhe uljes së portës-urë ka qenë vendosur në pjesën
e brendshme mbi një platformë dërrase, që vendosej mbi harkun e portës. Pasi
kalon portën-urë, ndodhesh brenda një kthine katërkëndëshe, muri ballor i së
cilës është pajisur me frëngji pushke.
Frëngjitë komandoheshin nga një kthinë
tjetër, që ishte për truprojën. Por,për të shkuar në oborrin e kalasë, duhet të
ktheheshe nga e djathta, ku ishte një portë e dytë dykanatëshe, e cila
sigurohej nga brenda me katarah. Kthina katërkëndëshe e hyrjes ka qenë mbuluar
me një qemer cilindrik. Platforma që krijohej mbi këtë qemer si dhe ajo e
kthinave
fqinje qarkohej nga një parapet me frëngji pushke
4.
Në konceptin evropian çfarë është një kështjellë?
Një kështjellë (nga latinishtja: castellum) është një lloj i strukturës së
fortifikuar të ndërtuar në Evropë dhe Lindjen e Mesme gjatë Mesjetës nga
fisnikëria. Studiuesit debatojnë fushëveprimin e kështjellës , por zakonisht e
konsiderojnë atë të jetë qëndrimi private fortifikuar i zotit apo fisnike.
Gjatë afro 900 vjet që janë ndërtuar kështjella, ata morën në një format shumë
të mëdha me shumë karakteristika të ndryshme, edhe pse disa, të tilla si mure
perde dhe arroëslits, ishin të zakonshme. Një risi evropiane, kështjella me
origjinën në shekullin e 9 dhe 10, pas rënies së Perandorisë Karolingiane rezultuar
në territorin e saj duke u ndarë midis zotërve individuale dhe princat.
Në Shqipëri:
Ndërtime të mëdha mbrojtëse, të përbëra nga mure rrethuese të forta me kulla të
larta dhe nga ndërtesa e mjedise të brendshme të nevojshme për jetesë e për t’u
mbrojtur në rast lufte. Kështjellat e para në trojet shqiptare janë ngritur
qysh në neolitin e vonë, rreth viteve 2800-2700 para lindjes së Krishtit. Në
periudhën e bronxit, por sidomos në periudhën e hershme të hekurit ato patën
përhapje më të gjerë.
Njihen disa kështjella ilire si Rozafa në Shkodër,
Kështjella e Beratit, Lis, Bylis, Amanti, Butrint, Antigonë etj. Më pas, në
shek. IV-VI të erës së re u ngritën kështjella edhe në zonat e ulëta dhe në
vende strategjike si Kështjella e Durrësit, Kështjella e Gjirokastrës,
Kështjella e Elbasanit e më vonë edhe Kështjella e Krujës.
Edhe në mesjetë e
deri në shek. XIX u ngritën dhe u rindërtuan shumë kështjella saqë ato i gjen
tashmë në shumë zona të trojeve shqiptare. Këto kështjella janë një pasuri e
madhe për kombin shqiptar. Ato tregojne për lashtësinë e tij në Ballkan, për
artin e të ndërtuarit dhe për qendresën e tij në shekuj kundër armiqve që i
janë kanosur. Kështjellat kanë vlera të mëdha kulturore dhe turistike.
Në Kosovë:Sipas Koha net: Duke qenë se emërtimin “Kosovë” e hasim edhe në disa
vende, si në Dalmaci, Bosnjë e Maqedoni - në të vërtetë mu në pjesët ku ishte
zhvilluar etnosi ilir - mendoj se ka prejardhje të njëjtë.Kështu, “Kosova
Dalmatine” përmendet herët si “Campus Merularum” te kronika e Popit Duklanin e
shekullit XII, pra e ka kuptimin e emrit “Fusha e Kosovës”, shkruan Enver Rexha
në pjesën e katërt dhe të fundit të serisë mbi historiografinë për emrin
Kosovë-Kosova të botuar në Shtojcën për Kulturë në Koha Ditore.
Emri “Kosova”
edhe në këtë dorëshkrim të shekullit XIII thuhet të ishte një term mbi bazën e
gjuhës ilire. (“Kosova...”, M. Carabregu fq.18).60 kështjellat e shekullit
VI.Autori Q. Namani na ofron të dhëna që fjala “Kas” nënkupton fjalën
“Kështjellë”, me arsye se vendi kishte shumë kështjella gjatë historisë - vetëm
në shekullin VI kishte 69 kështjella që i paraqet autori Prokopi i Cezares, dhe
fjalën “ova” që nënkupton “fushë”. Këto dy fjalë përbëjnë sot në gjuhën shqipe
emrin “Fusha e Kështjellave” - “Kasova”, që me një metatezë, ndërkohë, emri do
të kalonte në formën e sotme “Kosovë/a”.
Para përfundimit duhet të theksojmë që
kërkimet e deritanishme në fushën e toponimisë brenda kufijve të sotëm të
Kosovës dhe në kontest të kufijve historikë, të cilat i janë përshkruar
Dardanisë antike, dëshmojnë për një numër të madh shtresash gjuhësore të saj,
studimi i të cilave krijon pasqyrën e saktë të kulturës gjuhësore, etnografike
e historike të vendit. Në fondin e përgjithshëm të toponimeve të Kosovës, dhe
më gjerë të Dardanisë, që e përbën fondi i vjetër iliro-shqiptar, do të ndeshim
dhe fondin e shtresimeve romake, bizantine, saksone e sllave gjatë mesjetës,
osmane gjatë pesë shekujve, si dhe serbe në shekullin XX.
5.
Udhëtari dhe poeti Lord Bajrnoni në vitin 1809 ishte mysafirë në kala. Në
kullën
jugperëndimore qysh nga koha e regjimit të shkuar u vendos një
basoreliev me fjalët e poetit: O Shqipëri ku lindi Inskenderi/këngë e rinisë
fanar i të urtëve. Shqipëri lejomë të kthej sytë e mi/Mbi ty o nënë e rreptë
burrash.... Kulla jugperëndimore e Kalasë së Tepelenës . Aty gjendet basoreliv i
Lord Bajronit i vendosur në murin e Kullës jugperëndimore të kalasë në sheshin
Lord Bajron.
Basorelievi është realizuar në bronz dhe vendosur gjatë periudhës
së socializmit, në përkujtim të poetit dhe udhëtarit Lord Bajroni i cili e ka
vizituar Tepelenën në vitin 1809. George Gordon Byron (1788 – 1824)
Bajroni,ishte poet anglez. Bajroni, shkruajnë studiuesit e letrave, ishte
përfaqësues i romanticizmit. Ai ka shkruar mjaft vepra letrare midis te cilave
poemën Childe Harold’s Piligrimage (1812 – 1817).
Kjo poeme është shkruar ne
baze te përshtypjeve nga udhëtimet ne Spanje, Greqi, Shqiperi, Zvicer, Itali,
etj. Për herë të parë në shqip ,poema ka ardhur nga, Skënder Luarasi.
''Shtegtimi i Çajld
Haroldit'' Lamtumirë, Atdheu im
O lamtumirë!
Atdheu im Po zhduket
dalëngadalë:
Gjëmon stuhia me tërbim,
Çaçri gërhet mbi valë;
Pas diellit që po flakëron,
Po nisemi të lirë; Dhe ty, si atij që perëndon,
Atdhe, Natën e Mirë!
Kur nesër rishtaz ai diell
Do lindë me shkëlqim,
Do përshëndesim det e qiell
Po jo atdhenë tim,
Në vatrën time nuk ka
zjarr,
Nëpër avllit' e forta Të
kullës sime rritet bar, Imi qen po leh te porta.
"Ti pazh i vogël, pa
m'u qas!
Pse qan e po vajton? Mos të
tremb deti me tallaz,
A shqota të tmerron? Pa
fshiji lotët; anija jonë
E shpejtë është dhe e
fortë: Nuk ka skifter që fluturon
Më shpejt e më
gazplotë".
"Le të kanosen erë e
det,
Nuk trembem nga asnjë
shqotë;
Po, zoti Çajld, mos u çudit
Që po më rrjedhin lotë;
Prej babës e prej nënës ik,
U ndava prej shtëpisë; Tani
s'më mbetet asnjë mik, Veç teje e Prëndisë.
T'im at' e pashë që duron,
Kur më bekoi me mall;
Po nënën kush m'a
ngushullon ,Gjer sa të kthehem gjallë!"-
"Pusho, pusho ti djal'
i mirë! Të kanë hije lott; Po të isha vetë zemërdlirë, Nuk do t'i mbaja dot.
"M'u qas, m'u qas, ti
trim besnik;
Përse më qenke zverdhur?
Mos trembesh nga një frëng armik,
Apo nga det' i
ndezur?" - "Sër Çajld, nuk jam aq frikacak.
As zverdhur jam prej frikë;
Po kur kujtova gruan larg
M'u zbeh faqja besnike.
Rron ime shoqe me tim bijë
Në kullë te këneta: Nd'e
pyeçin ç'u bë babai,
Ç't'u thotë
nënë-shkreta?"
- "Pusho, trimi im, të
mora vesh,
Ta njoha brengën tënde; Por
unë zemër lehti qesh
Që shkoj nga këta
vënde".
Kush u beson psherëtimave
Të femrës që mbush sytë? Ia
than lotët qepallave
Ndonjë dashnor i dytë.
S'qaj për gëzimet që
humbas,
Rrezikun që më vjen;
Po vetëm qaj se nuk lë pas
Asnjë që lotn' e vlen.
Në botë mbeta fill i mjerë,
Në detin pa kufi; Përse të
qaj pra për të tjerë
- Për mua s'qau njeri. Do
t'angullijë ndoshta sot
Imi qen gjer sa të gjejë
Ushqim nga ndonjë tjetër
zot; N' u kthefsha do më shqejë.
Pra, mermë, o lundër, dhe
vrapo
Në detin plot buçimë;
Dhe shpjermë në çdo vend që
do
, Veç jo në vendin tim! Të
falem det i kaltr' i zi!
Dhe kur të shkel i lirë
Në dhé, të falem,
shkretëti! Atdhe, Natën e Mirë!
-----------------------------------------------------------------------------------------
