I ZËNË NË GRACK NDËRMJET JETËS DHE VDEKJES, NË KËTË BURG, NË KËTË QELI, DREJTËSIA NDRYSHOI PËRGJITHMONË

I ZËNË NË GRACK NDËRMJET JETËS DHE VDEKJES, NË KËTË BURG, NË KËTË QELI, DREJTËSIA NDRYSHOI PËRGJITHMONË

S’më ka shkuar donjëherë në mend se në demokracinë tonë të brishtë një ditë Dehari mund të

përfundojë në burg. Kam menduar se vetëm kriminelët, tradhtarët, hajdutët shkojnë në burg. Nuk kam ditur se burgu qenka në duar të kriminelëve, të cilët po vendoskan në të kundërshtarët e tyre. Edhe unë, të gjitha i kam përjetuar. Po tani... kjo s’mund të quhet demokraci... tirani?

Jashtëligjshmit nuk frenohen dot, funksionojnë si një murtaj, si një kancer...
Cilët janë ata që kërkuan vdekjen!!!
Thellë në burgun e fundosur... pasi atje, në errësirë, krijesatë nëntokësore si përbindëshat ktonikë presinë viktimën e radhës...
Gardiani vazhdonte të godiste braven e derës së rëndë. Pikërisht atëherë dera e qelisë u hap me tersëllimë. Infermerja e papërvojë e humbi toruan. Eci me hapa të ngadaltë egoizmi përmes korridorit ku sekondat e tjerë qenë një mjegullim...
Nuk ka asnjë pendim prej deliranti, heshtje varri... Dalëngadalë, imazhi i një qeverie nisi të nxihej radhë radhë.
Pyeta veten nëse ndoshta sytë e vdekjes brutale të Deharit ishin një referim për të gjithë trupat e kalbur e të shkapërndarë nëpër gjithë Dardaninë nga vdekja e zezë turko-sllave.
Për të sjellë një kumt të ri, tepër dramatik, vdekja e Astrit Deharit. Ai ishte i thjeshtë: luftë me ujqërit e rinj, të etur për pre. E kishin marrë DEHARIN për armik apo për vdekjen e tij.

Një patriotë zemër përveluar, Astrit Dehari lindi më 16 shkurt 1990 në Sllupçan të Kumanovës. Në familjen e tij Kumanovite me tradita patriotike mori formim kombëtar e një edukatë të shëndoshë. Në shkollë ishtë i shkëlqyer në mësime, i dashur, i brishtë, pak sitemental, i drejtë, i çiltër që të bënte për vete me mendimin e pavarur dhe kuminikimin e ngrohtë. Muzika ishte pasion i madh i tij, ushqim i shpirtit, dhe atdheu shok i pandarë në gëzime e dhimbje.
Pasion tjetër i madh i Deharit dhe ushqim i mendjes së tij ishte libri për medicinën. Pavarësisht se kishte prirje për shkencat e natyrës, ai lexonte shumë dhe studjonte mjeksinë. Mori pjesë në protesta me një shqetësim e dhimbje për coptimin e teritoreve, imponuar nga pushtuesit dhe vulosur nga traktatet e firmëtarët e PDK-ës e LDK-ës, ashtu siç ishte një akt i tradhtisë dhe i tragjedisë së madhe ndaj kombit shqiptar, e në veçantë, ndaj rinisë e së ardhmës së Dardanisë.

Dehari ishte një përfaqësues të rinis nacionaliste që mori pjesë si vëzhgues në protestat e Prishtinës, i cili realizoi idenë dhe përpjekjen e Bashkimit në luftën kundër pushtuesve të pushtetit dhe coptimit të teritoreve, në protestë për një Shqipëri të lirë, të bashkuar dhe të sunduar nga ligjet...
Ndarja Dardanisë shqiptare në dy grupime, veri - jug, ishte padyshim një rrezik i madh jo vetëm i përçarjes së madhe pozitë dhe opozitë, por edhe i konfrontimit të madh në parlament dhe futjes së Dardanisë në rrjedhat e përgjakshme e fatale të luftës civile... Jemi në vitin 2016 kur tërë potenciali politik dhe policor i diktaturës u vu në goditje të pamëshirëshme dhe në shuarje të çdo shkëndije të humanizmit e të liberalizimit të jetës, në ndjekje të sidomos të intelektualeve e të nacionalistëve. Dardania u vu në një diktatur të plotë vetasgjesuese që i solli vendit një tragjedi, varfëri të skajshme, e cila luhet në gjithë skenat e jetës shqiptare.

U shfaq një imazh i ri, muret e lagështa të qelisë, që dukej sikur gardianët vallëzonin nga pasqyrimet e politikës ditore. Sikur mbi mur varej hija e një shqiptari të ri... hija e një Dehari, që rrinte në pezull në qeli. Politika e dëgjoi zërin e mbytur duke u përpjekur të dëshifronte gjuhën e përpunuar. Në gjysmën e fjalimit në errësirë, hija e Deharit mbi dysheme befas u bë më e madhe dhe tingëllima e zërit edhe më e fortë. Çuditërisht, por koka e tij ishte shformuar.... keqas.
Një cen paturpësie? Apo ndoshta... diçka tjetër...
Kërkuan vdekjen e Deharit në “Burgun e Prizrenit”. Nga fundi i errët e qelisë, fytyra e vdekur e Deharit vështronte drejt zullumçarëve. Çuditërisht, hija e tij dukej sikur rrinte e varur në mes të qelis... i ngritur si me magji mu mbi siperfaqen e dyshemesë. Por me kaq nuk mund të marrë fund kjo çështje... Në Dardani, e sidomos në burgun e Prizrenit, është dashur që të mbyllej goja e Deharit e të qëndroj duarkryq, në kohën që pushteti, fare haptas, pa asnjë dinjitet dhe pa pendim e nisi kundërfushatën e saj për të përmbysur të vërtetën. Për këtë mbyllje goje, nuk mund të lajë duart nga faji i kësaj klase politike. Bashkë me ta, personeli i burgut, bashkë me institucionet ku punojnë. Nuk është e rastit, në caqet e kësaj vdekjeje, të analizohen rrethanat dhe shkaqet e plota për vdekjen e Deharit. Në menyrë të veçantë ajo vdekje i ka frymzuar idenë se e drejta mund të ndërrojë kahje: hakmarrja ndaj atyre që guxojnë ta flasin të vërtetën që në një shpërpjesëtim të atill, sa e drejta kaloi në krahun e vrasëve. Për fat të keq, ndodhi ashtu, sepse vdekja në burgun e Prizrenit u lidh me bezdin e krahut politik në pushtet. Të hapej menjëherë rruga për hetime, që do ta na zbulonin kriminelët e fshehur në mes nesh.

Për ne, Hashimi e Mustafa duken sikur ndodhen në anën e përtejme të kohës. Janë tetëmbëdhjetë vjetë që na ndajnë nga “tmerret e luftës”: një kohëzgjatje e tillë do të ishte e papërfillshme në Dardani. Por më shumë se hapsira këtyre ngjarjeve të shëmtuara, është vetë natyra e kësaj vepre e shëmtuar, që Deharin e bënë të huaj. Janë të shumta veprat e pushtetarëve, gjyqëtarëve e prokurorëve që mund të mbajnë më dukshëm vulën e kohës, vulën e turpit dhe injorancës.
Në këto peisazhe nëntokësore pështjellohen e kaluara e errët, e tashmja edhe më e errët. Burgjet tona bëhen çelësi i tmerrit, i zavëndësuar me një univers tjetër, krejtësisht i prekshëm për çdo shqiptarë që mendon dhe flet ndryshe për fat të keq.

Një shembull tjetër, që flet për dobësimin e grupeve të ndryshme të “klanit pronto”, na e dhanë ngjarjet e kohëve të fundit në Dardanin e Isa Mustafës. Në gjirin e vetë udhëheqjes pronto shpërthyen përleshjet dhe lufta për pushtet, rivalitetet nacionale. GRUPI i Hashimit, Veselit e Xhavitit, që përfaqësojnë interesat e tyre fitimprurëse, e cila përdorej jo vetëm për të shtypur e për të gjakosur opozitarët, gjë që ishte në interesin e përbashkët të gjithë klikës pronto, por përdorej edhe nga Isa Mustafa edhe për të siguruar hegjemonin serbo-turke në Dardani, për të likuiduar çdo rezistencë kundër kësaj hegjemonie. Tani politika e tyre brendeshme dhe e jashtme ka pësuar një fiasko të plotë, premtimet e tyre plot zhurmë mbeten në letër, demagogjija e tyre diskreditohet çdo ditë e më keq. Sepse janë politikanë pa parime, janë bartës e përçues të ideologjisë mafijoze, janë antikombëtar, prandaj me ta nuk mund të ketë kurrë bashkim kombëtar.
Ngjarjet e fundit janë një zhvillim jo i natyrshëm i politikës ditore, e cila është futur në një kaos dhe degjenerim të plotë “me vrasjet” e kundërshtarëve politikë në burgjet e “Prizrenit e të Dubravës”. Tradhtia e klikës “pronto” ndaj kombit nuk mund të mos çonte, ashtu siç i çoi në të vërtetë Esat Pashët e Haxhi Qamilët në një tradhti të tërbuar.
Rivalitete që po zhvillohen në Dardani janë të lidhura ngushtë me rivalitetin e ujqve të jashtëm, në radhë të parë, midis PDK-ës dhe LDK-ës dhe udhëheqësve të tyre, që luftojnë për zona influence, për investimin kapitalesh dhe për të vendosur sundimin e tyre në korrizë të popullit dhe shtetit.

Si rrezulltat i politikës së tyre të brendëshme e të jashtëme, që kanë krijuar një kaos e konfuzion të madh ekonomik, politik, ideologjik, paraushtarak e kulturor dhe i kanë hapur rrugë restaurimit të zajednicës dhe neoosmanizmit turk kanë hyrë në një kontradiktë të thellë e të papajtueshme me opozitën dhe me popullin shqiptar.

Kaq në menyrë të patyurpëshme, kaq hapur dhe me kaq cinizëm, siç po bëjnë pushtetarët, nuk kishin folur e vepruar as armiqtë shekullor. Duke hedhur në tryezat e bisedimeve dhe të pazërllëqeve ndërkombëtare “çështjen e kufijëve të Dardanisë” armiqtë sllavë e turkë që synojnë në një objektiv mjaft të qartë dhe të përcaktuar mirë. Vjen një kohë që maskat nuk mbahen dot. Për shkak të politikës së tyre të jashtme tradhtare, kapitulluese e kundërkombëtare, të cilët kanë hyrë në një konflikt të përgjithshëm me të gjitha forcat e popullit dhe të opozitës. Përpara këtij qëndrimi antikombëtar, tronditja shqiptare do të ishte e pashembullt. Tradhtia është kaq e thellë, saqë e përshkoi tejpërtej në thellësi gjithë historinë e këti populli martir.

Afrim Caka