SONTE
(Tim eti,Ramiz Qyqalla,që
vdiq në këtë datë,në këtë orë,më 1988)
Jo,jo...sonte nuk po të lë
në varr;
dua të flasim si burrat,si
atëherë.
Shqipërinë e pate zemër,sa
ishe gjallë...
"Të paça,-thoshe,-i
madhi Enver!"
Askë s'deshe mbi komb e
flamur..,të gjithë e dinë...
(Sa shumë,o im atë,për ty
kam për të thënë!)
unë ende të kërkoj,si ti,që
kërkoje Shqipërinë...
Sa shumë më the e shumë
mbete pa më thënë!
Sonte s'jam vetëm...jam me
ty,si shokë-gju më gju,
do flasim për Gjon
Sereqin,për Marije Shllakun;
"Do të vie dita 'sha
zotin,trojet kem' me i bashku...
Shqipnisë së
re,-thoshe,-kem' me ia vnu duvakun!"
Sonte,veç ti do të flasësh,o
im atë,veç ti,
më ka marrë
malli-tmerrësisht më ka marrë.
"Ah Shqipnia ime,sa
shumë paske hafi...
Sa shumë plagë t'banë,si mos
me pasë djalë!"
Sonte...sonte do ta
djegim,si atëherë me plis;
flamurin kuqezi,si atëherë,e
ngrita mbi çati.
"Jem' shqiptarë,o
bir,me farë e me fis...
kemi veç nji komb e veç nji
Shqipni!"
Sonte...Urime festat e Nëntorit,im atë!
GJITHË SHQIPTARËT JANË
SHQIPËRI
Nga gjumi seç u zgjova rënd
I qullur nga një ankth tërë
djersë...
Isha në ëndërr me babanë,
Luftëtar më dyzet e pesë.
Sa më erdhi keq kur u zgjova
Që tim atë e pashë veç në
ëndërr,
Atë që mezi shpëtoi gjallë
Në Tivar...në famëkeqin
masakër.
Dhe djersët i fshiva me
fanelën
Që m'u gjend aty
rastësisht...
Im atë nuk tundej nga
rrëmujat
Që pushtuesi i bënte
paturpësisht.
Më vjen keq për babë
Ramizin;
Ishte trim i vërtetë e
luftëtar,
Ushtar e mik i Gjon Sereqit
Tani po prehen në varr...
Dhe ëndrra po mekej,po
shuhej
Bashkë me babain tim
Ramiz...
Si nuk e kisha pranë ta
përqafoja
Në mjekrrën që ia rruaja
rregullisht!
Dhe vdiq ai me dorën grusht,
Me zë të ngjirur mezi nxori:
"Gjithë shqiptarët janë
Shqipëri!"
Bensheim,254 mars 1997
No comments:
Post a Comment