Për një bibliotekë publike të mbyllur në Korçë prej autoriteteve -poemth- Nga Erget Cenolli.

Për një bibliotekë publike të mbyllur në Korçë prej autoriteteve 

-poemth- 

E përdhosët tokën e ABC - së fisnike,

Nën ndyrësira paresh e shtëllungash të leshit,

Tymosni e mbllaçiteni në gjethe marramendëse përsheshit,

Duke shkelur miopisht mbi fjalët e rreshtat e mendjeve titanike.

Grumbulluat Shekspirin e Dikensin me fshesë mizori,

Ua peshuat fletët me kandarin e ndryshkur të interesit,

Nën avujt e mashtrimit, makutërisë, vesit,

Matët Hygonë e Balzakun me kutin e një orgjie lakrori.

Nga dora e artë e Kolevicës mjeshtër, 
U ravijëzua kubi i kristaltë,

Radhitur në të, plot nur e shije, mendimi i naltë 

I korifejve. Nektari i shekujve shkruar me bojë në letër.

Në botën e kubit jeta rrodhi në hapësirat e pamata të mendjes,

Në gjashtëmbëdhjetërroksha Naimjanë e kaligrama të Apolinerit,

Imagjinata jonë shëtiti qiejt e Parajsës e të Ferrit,

Deri sa hasi në koknjgjeshësinë apokaliptike të vjedhjes.

Në rafte e arkiva, dituria u mblodh pikë, pikë, pikë...

E rrodhi si qumësht blete në hojet e skedave, shkruar me bojë pelikani,

Ne thithëm me etje çdo bulëz, ditë pas dite, si udhëtari i shkretëtirës, një mirazh oazi,

Pa ditur, se shkatërruesit e mëdhenj, do të shkelnin gjithçka në një ditë.

*****************

Një vemje leshatore, që kurrë nuk u bë flutur,

U zvarrit nga balta e sjellë në Lidhjen e Shkrimtarëve,

Rrëshqanthi, me jargë shkumëzuese, eci mbi trutë e qytetarëve,

Dridhëllitëse e gjithçka lëpirëse, vrimosi fole në zemrën e kubit brinjëbukur.

Në mjediset akademike të kubit, vemja shtroi mësallat,

Në pjata ricikluese të mediokritetit u vollën lavdërimet për pseudo-lirikun,

Shpërthyen gazrat e promovimeve, metafora u zëvendësua me kikirikun,

Për Servantesin, Simeonin, Edgar Alan Po-në, filluan andrallat...

Për mĕngjes çohej me sytë kokërrizuar, si sy prej mize,

Faqet e librave i ngjasonin me një kartmonedhë,

Leon Tolstoi, herë si mijëshe, herë si pesëdhjetëshe e verdhë,

E Mopasani, si fletë-kaushi, ku pangopësinë e tij do të hidhte...

Nga kreu në çdo raft e keqja rrodhi rrëke,

Në tempullin e Pepos, Kallamatës, Qafëzezit,

Nga poçja e bytymtë e vjershëtor-pekmezit,

Në çdo skutë e çdo kënd, ligësia ngreu fole.

Rënkuan "Visaret e kombit" e shfrynë "Valët e detit"...

Prishanikët dergjeshin pllazheve, për të nxjerrë shejtanin "dë barkut",

Pështjellë me avujt e hashashtë të qoftëlargut,

I thurën vargje servilësh, fytyrës Leshtore, të hyqymetit.

********************

Ka pesë mijë vjet, që libri udhëton,

Në udhë argjilore, papirusesh e pergamene,

Shkruar me kunja, pendë të arta e majëpene,

Në beteja zjarresh, harresash e zyrtarucësh, me syze e papion...

Zyrtarucë me kolltuqe biruar, prej vemjes para-krimbur,

Që në luftën antilibër, ngrehin centurione injorantësh,

Me galop sulen në kuadrate korrupsion-elefantësh,

Me fjalime llafemanësh pështymë-hidhur.

Në errësirë hienat u mblodhën një e nga një,

Nga gojët e uritura iu rridhnin jargë të etshme:

Ta shqyejmë pa mëshirë diturinë e përjetëshme !

Verdikti ulëriu në zyrën numër një.

Mbi një cohë të leshtë thëngjillosur vendimi,

Ekzekutimi i bibliotekës me unazë të zezë ishte vulosur,

Dostojevski pas murit përpëlitej i krrupullosur, 

Virginia Woolf, zhveshur në katër mure, dridhej prej thëllimi.

****************************

Në sallën e ftohtë kryemanekini zgjati dorën e dylltë,

Rrëmbeu një libër bukur të trashë,

E grisi një tubë fletësh me gjishtërinjtë si mashë,

Ethshëm me to, fshiu syzet e kavanozta me xhame të mbrylltë.

Vështrimin e mjegullt përtueshëm hodhi përpara,

Rradhë, rradhë, kukullat prej lecke,

Me kafkën bosh, me trutë e ngrëna nga mola,

Nxitonin, kushtë ngrinte dorën e para.

Sublimja u ngurros në kuti të zeza marmelate,

Ku librat e flakur rrëmujshëm, me ngjitës shirit u pranguan,

Dialogët e Heminguejt, me saçma mediokriteti u sulmuan,

Remarku, ndjekur prej libërprishësve, sërishmi u arratis nëpër natë.

Varri i Thimi Mitkos u trondit në errësirën tinzare,

Eshtrat e Asdrenit prej lëndimit rënkuan,

Vetullat e Mihalit zemërueshëm u harkuan,

Lakçia ndjeu përsëri nën brinjë një goditje vrastare.

I ngazëllyer prej krimit vandali buzëqeshi vesh më vesh,

Përgjatë kostumit të shtrenjtë, fshiu gjak-bojën në duar,

Numëroi plot tre milionë, për krimin paguar,

Para tij, copëra titujsh e autorësh, masakrruar në shesh.

Por në trup, në fytyrë e tek balli, syzeve përsipër,

Një stërnjollë me shkronja të zeza shkruar trashë,

Si një lëkurë bualli, djegur e rrjepur me mashë,

Përjetësisht i mbeti damkosur, me damkën: njeriu ANTILIBËR.

Nga: Erget Cenolli.