Ç’u bë ai, që aq shumë të desh?!

Ç’u bë ai, që aq shumë të desh

Kur mërzia të ulet pranë,

Dhe pikë e lotit nuk të shterr,

Ndonjëherë ke pyetur vallë,

Ç’u bë ai, që aq shumë të desh.

 

Thonë e vrau trishtimi i shkretë,

Thonë buzëqeshja s’iu khye më,

Thonë zemrës i nguli një heshtë,

Thonë u hodh në det e s’doli më.

Thonë u çmend e mori malet,

Thonë s’i zë më vendi vend,

Thonë me zërin e zogjve çmallet,

Se i ngjasojnë me zërin tënd.

Thonë e panë të shkonte tutje,

Herë ngrihej, herë shembej,

Përpiqej të mblidhte lule

Se i ngjasojnë me aromën tënde.

Humbur pyjeve me ahe

Qan me lot shkëmb më shkëmb,

Përgjon vallen e sorkadheve,

Se i ngjasojnë me hapin tënd.

Qëndron shpesh tek burimet,

Uji rrjedh, vështron me ëndje,

Qan e qesh me gurgullimet,

Se i ngjan me të qeshurën tënde.

Prehje s’gjeti asnjë ditë,

Në çdo çast të sjell ndërmend

Lisave vështron hardhitë,

Se i ngjajnë me gërshetin tënd.

Kujton ditët e asaj moshe,

Trazuar krejt, njëlloj me detin.

E mban mend kur ti i thoshe,

Mos të lutem, mos gërshetin!

Ti jeton, je shënd e verë,

Por shpirti brengës s’i shpëton,

A ke pyetur ndonjëherë

Në është gjallë; a rron, a s’rron.

Në të thënçin që ka vdekur,

Në të thënçin që është gjallë,

Lajmin vallë si do ta presësh

Do të qeshësh a do të qash

Vepror Hasani