( Tani po i vë
shpirtit një gur
dhe ju lus të mi
nxirrni sytë.)
Në altarin prej dy
kokrra sysh
lumenj lotësh
që derdhen kur vjen e
ik një grusht stinë
kur ndahen rrugët
kur piqen kumbullat
binjake
dhe në një fron,
kokulur nusërojnë vajzat
pranë pirgjeve ëndrra
ngujuar,
ku plakat tundin degët
e mendjes
dhe me gishtin e
unazës
në kyçet e gishtërinjve
numërojnë vitet,
kur hutimthi pikon
gjethja
dhe pas dy stinësh,
nadje hap petalet një
lule
që kruspullohet në
muzg
nga shkrepjet
terratisëse.
Në altarin e syve të
mi pas çdo rrëzëllitjeje
mpiksen lotët
kokrra-kokrra kristali
mbi mollëzat e kërcyera
që filluan vyshkjen.
Unë që sot
po i vë shpirtit një
gur
dhe ju lus të mi
nxirrni sytë e mbufatur
prej çurg lotësh,
ngaqë pata rrëzëllitje
të pakthyeshme
me ata që rash në
ujdi.
Gruaja e ve
(variantë)
Gruaja e ve
në arkën e vjetëruar
fsheh:
mollë, mushmollë,
arra, ftonj, lajthi e qershi
dhe i ruan stinë pas
stine
për t’i këmbyer me një
fjalë goje.
Nata që zgjat i hedh
terr
ajo qull këllëfin e
linjtë me shi lotësh
dhe hap sytë
yllth më yllth
duke pritur agimin
për ta mbush zemrën me
dritë.
Gruaja e ve
jeton me shikim të
ngujuar në dritaren
sa një faqe kapixhiku
dhe asnjë sy nuk e
prek.
Vjeshtë e dimër
pret një trokitje të
lehtë
si puhizë
një shushurimë shavari
një gurgullimë të
mbytur prej dallge,
por era s'pëlcet në
xham
t’ia zgjon një nerv
t’ia merr një shikim
sa ta këmben me pemë
stinësh
një gjysmë fjale për
të mirë,
a për të keq.
Gruas së ve
afër qerpikut të syrit
të azurtë
i rrëshqasin sumbulla
loti.
Kur ikin stinët
ajo ka mall të flet me
zogjtë
sa ta lëvdoj dashurinë
mes shelgjeve të heshtura
e ta fyej burrin e
parë
që kthehej pas mesnate
si furtunë,
e t’i ngre në qiell
fëmijët
urtarë
të përqafuar me jetën
e tyre
në metropolet e
mëndafshta...
Ah, ajo ndjell vdekjen
e vetë të ngadaltë
dhe dëbon nga shqisa
hundore
aromën e pemëve:
mollë, mushmollë,
arra, ftonj, lajthi e qershi
që i ruan mot për mot
për t’i këmbyer me një
fjalë goje.
Trungu im
Vaj si të shitoi zëri
i kambanës
vaj si të mbeti një
pëllëmbë fytyrë,
hiq gishtërinjtë dhe
shiko formën në pasqyrë
njëqind dritare sterrë
as hëna e hënuar
as dielli i
diellëzuar.
Pika-pika
lum loti në mullarin e
syve të një idealisti,
furtunshëm kaloi nën
qerpik
kur të rropën
materialistët,
që u praptofshin e
plaçin si qiqra.
Ikën stinët,ikën
erdhi vjeshta dhe
kerrnjojnë gëzhojat e arrave,
gështenjave.
Trungu im,
vaj si tretën bij e
bija me erërat:
maleve,oqeaneve...
Mbi koret lëkurore ca
gjurmë shiu e bore,
gjurmë erërash e
gjethesh.
Vaj, vaj trungu im
i gatuar me thonj
urtarësh,
ditëve shenjëtore
mortja ta rropi
lëkurën e ta hodhi në shtatë gardhe
dhe mbeti bima e
helmët në grunore
e shtohen dertet...
Në sy të zanave
bardhësi qefini
më shumë varre se lule
bliri, përmbi
as dielli, dielluar
as hëna, hënuar
vaj,vaj medet...
Pika-pika
lum loti në mullarin e
syve të një idealisti,
furtunshëm kaloi nën
qerpik
se na rropën
materialistët.
Puntorie Muça Ziba
--------------------------------------------------------------------------------------------------
No comments:
Post a Comment