TE KODRA
Kur frynte erë...
fillonte e regëtinte zemreku i mullirit,
zgjoheshin pleqtë;
ca mushka ngarkuar me grurë
e dinin rrugën vetë.
Shkarpat e thata ndisnin zjarrin,
saçi bëhej gati...
Një grua fantazmë
me gjinjtë e varur der në mes,
në duar kishte një bukë të pjekur.
Kur frynte erë...
tërshëra tundte kryet si gjarpri me zile;
mijëra këmbana të vogla.
Dhitë i varnin në mjekra
e sa herë këpusnin një gjethe lajthie
ato tringëllonin të gjalla.
Mushkritë e kories bëheshin jeshile.
me oksigjen dehej zemra e malit.
Kur frynte erë...
unë e dija,
ti lypsarja ime e dashurisë
piqje në mangall misrat qumështorë të shtatorit
e kërkoje lëmoshën time në çdo fytyrë këmbësori
Sot fryn erë...
(si atëherë), me një prush në dorë
të pres te kodra e mullirit.
No comments:
Post a Comment